ဘေလာ့ကိုပစ္ထားတာလည္းၾကာၿပီ...တကယ္လည္းေက်ာင္းနဲ႔ အလုပ္နဲ႔ အလုပ္ေတြမ်ားေနလို႔ပါ...။ လာလည္ၾကတဲ့သူေတြလည္း.ပို႔စ္အသစ္မ႐ွိတာေၾကာင့္...အားတံု႔အားနာၿဖစ္ရပါတယ္ဗ်ာ..။ ဒါေၾကာင့္ေနာက္ပိုင္း
မွာ ကၽြန္ေတာ္ဘေလာ့အလည္က်ဲ ၊ ပို႔စ္လည္းအဆင္ေၿပသလိုတင္သြားမွာၿဖစ္ေၾကာင္းကို ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္ဗ်ာ..။
ခုခ်ိန္မွာေတာ့ အခ်စ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေလးကို ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ထင္ၿမင္ခ်က္မ်ားနဲ႔ ပို႔စ္တစ္ခုအၿဖစ္ေရးသားလို္က္ရပါ
တယ္...။
ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာဘာလဲလို႔ေတာ့မသိခဲ့ဘူးေပါ့..။ လူၾကီးေတြက "အႏိုင္း(အဘြား)ကိုခ်စ္လား၊
နန(အေဒၚ)ကိုခ်စ္လား...ေဖေဖ၊ေမေမကိုခ်စ္လား ..ဘယ္ေလာက္ထိခ်စ္လဲ"..လို႔ေမးလာခဲ့ရင္ေတာ့.."ကေလး
ပီပီစဥ္းစားစရာေတာင္မလို..အမူအရာေလးနဲ႔ "ေဟာသည္ေလာက္ၾကီးခ်စ္တယ္..." လို႔မဆိုင္းမတြ ၿပန္ေၿဖခဲ့ဖူး သည္။ ကေလးပဲကိုး... အခ်စ္ရဲ႔အဓိပၸာယ္ကိုလည္းမသိ.. စဥ္းေတာင္မစဥ္းစားခဲ့ဖူးပါ...။ အခ်စ္ဆိုတာကို ေမတၱာနဲ႔ယွဥ္တြဲလို႔ ၅၂၈ ၊ ၁၅၀၀ အခ်စ္လို႔လူေတြကေၿပာၾက ပါသည္..။ အခ်စ္ဟူသည္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အသြင္ဏၭာန္နွင့္ မိဘႏွင့္သားသမီးအၾကား၊ မိတ္ေဆြတစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးအၾကား..၊ ဆရာႏွင့္တပည့္အၾကား၊ အလုပ္႐ွင္ႏွင့္အလုပ္ သမားအၾကား...၊ လူႏွင့္တိရ စၦာန္မ်ားအၾကား ၅၂၈ တစ္သြယ္၊ ၁၅၀၀ တစ္မ်ိဳးၿဖင့္တည္႐ွိ ၿဖစ္ေပၚေနပါတယ္...ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိသေလာက္ေပါ့...။
၅၂၈ ေမတၱာၾကိဳးေတြၾကားမွာေတာ့ အခ်စ္က ေပးဆပ္ၿခင္းနဲ႔ရယူၿခင္းေတြမွ်တေနတယ္လို႔ထင္ပါတယ္...။ အခ်စ္ကုိေပးလိုက္တဲ့သူေရာ ရယူသြားတဲ့လူပါ အက်ိဳးေတြခံစားရ႐ွိႏိုင္ပါတယ္...။ အခ်စ္ကိုေပးလိုက္တဲ့လူက လည္းေပးဆပ္ၿခင္းရဲ႔ပီတိကို ခံစားရသလို ....ရယူလိုက္တဲ့သူကပါ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မွဳကိုခံစားရပါတယ္...။ ကိုယ္က တစ္ဦးတစ္ေယာက္အေပၚ ခ်စ္ခင္မွဳေလးမ်ားၿပလိုက္ရင္ၿဖင့္ ထိုသူမွာလည္းေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ကာ ခ်စ္ခင္မွဳမ်ားနဲ႔ၿပန္လည္တုန္႔ၿပန္မွာမလြဲမေသြပါဘဲ...။ သက္ေရာက္မွဳမွာ တန္ၿပန္သက္ေရာက္မွဳ႐ွိသလို အခ်စ္မွာလည္း အေပး႐ွိသလို ၊ ၿပန္လည္လက္ခံရတာလည္း႐ွိပါတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္..။ ကၽြန္္ေတာ္ဆိုရင္ အေမ နဲ႔အေဖက ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ခ်စ္ခင္မွဳေလးေတြၿပလိုက္တာနဲ႔ အတိုင္းမသိေပ်ာ္႐ႊင္ေက်နပ္တာပဲ...။ တစ္ခါတစ္ေလ အေမ႔ကို စိတ္ေကာက္ပါတယ္....ဘယ္လိုေခ်ာ့ေခ်ာ့မရေပမဲ့..ေနာက္ဆံုးအေမက ေမႊးေမႊးတစ္ခ်က္ေပးလိုက္ရင္ေတာ့ တဟီးဟီးၿဖစ္ၿပီး စိတ္ေကာက္တာကိုေပ်ာက္ေရာ...(ခုထိေမႊးေမႊးေပးတုန္း... :P)။ ခ်စ္ခင္မွဳေမတၱာေတြ ရဲ႔စြမ္းအား ေတြလို႔ ဆိုရမလားဘဲ.........။
၁၅၀၀ ေမတၱာနယ္ပယ္မွာေတာ့ အခ်စ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ေတာ့ေပးဆပ္ၿခင္းလို႔ပဲ ခံယူထားပါတယ္...။ အရင္က အခ်စ္ဆုိတာမၾကံဳေတြ႔ခဲ့ဖူးသလို တစ္ကယ္ၾကံဳေတြခဲ့ေတာ့လည္းတစ္သက္တာမေမ့ႏိုင္ခဲ့ေပါ့...။ အခ်စ္ကိုၾကံဳေတြခဲ့ရတာေတာ့ (၈)တန္းေလာက္မွာပါ..... အ႐ြယ္မေရာက္ေသးဘူး ငယ္ေသးတယ္လို႔ပဲ တစ္ခ်ိဳ႔ ကေၿပာၾကမလား..........။ တစ္ကယ္ေတာ့အၿမဲဆိုသလို သူတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔ေနခဲ့တာဘဲ....တစ္ကယ္လည္း ခ်စ္ေနၿပီဆိုတာသိေတာ့ ရင္ထဲမွာသူက နက္နက္႐ွိဳင္း႐ိွဳင္းေနရာယူခဲ့ၿပီ...။တစ္ေလွ်ာက္လံုး ခ်စ္ေနခဲ့တာေတြကို ဖြင့္မေၿပာၿဖစ္ခဲ့ပါဘူး....အၿမဲအကူအညီလိုရင္ လိုလိုလားလားကူညီေပးခဲ့တာဘဲ...။ "မပိုင္ဆိုင္ရရင္ေနပါေစ ၿမင္ ေန႐ံုေလးဘဲေက်နပ္တယ္..." ဆိုတဲ့ စကားလိုဘဲ မေတြ႔ရရင္ေတာ့ တစ္ခုခုလိုေနသလို၊ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္သလို ၿဖစ္ခဲ့တာခ်ည္းဘဲ.... ဒါေပမဲ့လည္း ရယူၿခင္းမဟုတ္ ေပးဆပ္ေနတာကိုက ကိုယ္ရဲ႔အခ်စ္ကိုေဖာ္ၿပေနၿခင္းဘဲ...။ ဦးထီး သီခ်င္းထဲကလိုဘဲ..... ငယ္ခ်စ္ဦးမို႔ ခုထိတိုင္မေမ့ႏိုင္ေသးပါဘူး..............။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အခ်စ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ေတာ့ေပးဆပ္ၿခင္းပါလို႔ ေၿပာရင္း.. Tag Game ေလးရဲ႔အခ်စ္ဆိုတဲ့ေမးခြန္းေလးကို ေၿဖၾကား လိုက္ပါရေစဗ်ာ............။
4 comments:
အခ်စ္ကို ရိုးရိုးေလး ေျဖသြားတယ္ေနာ္--
အားေပးေနပါတယ္---
လာဖတ္သြားတယ္ ေမာင္ေလးျဖိဳး။။။။
ေကာင္းပါ၏။
ခင္တဲ႔
မမ၀ါ
ကိုျဖိဳးေရ အဲ့ဒီအခ်စ္ေနာက္ဆက္တြဲကိုလည္း ဖတ္ခ်င္မိတယ္ဗ်ာ
Post a Comment