Thursday, November 25, 2010

Utah သို႔အလည္တစ္ေခါက္ - ၃

 ေတာင္ထိပ္ေရာက္ေတာ့ ေနကလည္းသာေနေတာ့ သိပ္မေအးေတာ့ပါဘူး.....။ Utah ေရာက္ကတည္းကေတာ့ ေလလည္းတိုက္ အသားလည္းေၿခာက္ေတာ့ လက္ေတြေၿခေထာက္ေတြဆို ပူရွိန္းရွိန္းေလးၿဖစ္ေနပါတယ္..။ ေတာင္ထိပ္ေပၚကေနလွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ အေရွ႔ဘက္မွာသူတို႔အေခၚ Mineral Basin.. ေတာင္နဲ႔ေၿမာက္မွာအၿခားေတာင္ထိပ္ေတြနဲ႔ အေနာက္ဘက္မွာေတာ့ က်ယ္ၿပန္႔တဲ့ Salt Lake Valley နဲ႔ အဆံုးမွာခ်စ္စရာေတာင္တန္းေတြပဲေပါ့...။

 (Salt Lake Valley ကဟိုးအေ၀းမွာ)

 
  (ေရာက္ေနတာက Hidden Peak)

 
          (ေက်ာက္တံုးနမူနာ ယူၿပန္ရင္ေကာင္းမလားလို႔..)

အခု Video ကအသြားတုန္းက ကားေပၚကေနရိုက္ထားတာပါ..။ အရင္ပို႔စ္တုန္းက ေမ့က်န္ခဲ့လို႔ပါ...။ 


နာရီ၀က္ေလာက္ေနၿပီးေတာ့ ေအာက္ဘက္နည္းနည္းက်တဲ့ ေတာင္ကိုၿဖတ္ေဖာက္ထားတဲ့ လွိဳဏ္ေခါင္းရွိရာကိုေၿခလ်င္ဆင္းခဲ့တယ္..။ ဓာတ္ပံုရိုက္လိုက္ေငးလိုက္နဲ႔ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ေတာ့ေကြ႔ပတ္ဆင္းရပါတယ္..။ အဖြဲ႔ထဲကတစ္ေယာက္ ေနကာမ်က္မွန္ၾကီးတပ္ၿပီးဆင္းတာ သူ႔ကိုမေၿပာဘဲေနလိုက္လို႔ကေတာ့ ေတာင္ေအာက္က်သြားၿပီပဲ...ဘယ္နွယ့္ သူသြားေနတာကကမ္းပါးအစြန္းဘက္ၾကီး လမ္းကတစ္ၿခားဘက္မွာ ...ေနာက္တစ္လွမ္းဆိုက်ၿပီဘဲ..။ လွိဳဏ္ေခါင္းအတြင္းမွာေတာ့ ဘာမွထူးထူးၿခားၿခားမရွိဘူး... ေတာင္ကိုၿဖတ္ေဖာက္ထားရံုသက္သက္ပဲထင္ပါတယ္..။ အၿခားတစ္ဖက္ေရာက္ေတာ့ ေၿခလ်င္ဆင္းတဲ့လမ္းေတြရယ္.. Chair Lift Station ကိုေတြ႔ရပါတယ္..။ Casey ကေတာ့ေၿခလ်င္ဆင္းခ်င္လဲရတယ္.... ဒါမွမဟုတ္ထိုင္ခံုေပၚမွာပဲထိုင္ဆင္းသြားမလားေမးတယ္..။ ေၿခလ်င္ဆင္းရင္ေတာ့ ေအာက္ေရာက္ဖို႔ ၂ နာရီနီးနီးၾကာမယ္လို႔ေတာ့ေၿပာတယ္..။ အဲဒါနဲ႔ေနာက္ဆံုးအားလံုးတစ္ညီတည္း ထိုင္ခံုေပၚမွာထိုင္ၿပီးဆင္းခဲ့ၾကတယ္..။ အစကေတာ့ ခပ္လန္႔လန္႔႔ရယ္.. ကာထားတဲ့တန္းေလးက တစ္တန္းတည္း..မေတာ္လို႔ ဖလြတ္ဆိုၿပီးက်သြားရင္ဒုကၡ...ၿပီးေတာ့ ရုပ္ရွင္တစ္ကားထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ Chair lift စီးၿပီးလမ္းတ၀က္မွာ စက္ရပ္သြား..နွင္းမုန္တိုင္းထဲမွာတစ္ညလံုး ၿပီးေတာ့ ၀ံပုေလြေတြကေအာက္မွာ....အဲဒါကုိသတိရၿဖစ္ေအာင္ ရလိုက္ေသးတယ္..။ တကယ္စီးၾကည့္ေတာ့ အရမ္းသေဘာက်သြားၿပီး...ထပ္ေတာင္စီးခ်င္မိေသးတယ္..။ အားလံုးကိုေပၚစီးကေနၿမင္ရတယ္....ၿပီးေတာ့ေလေအးေတြကလည္း မ်က္ႏွာကိုလာတိုက္ေနတာဆိုေတာ့ သိပ္ေပ်ာ္တယ္...။ 
 

မိနစ္၂၀ ေလာက္စီးၿပီးေတာ့ ေတာင္ေၿခစခန္းကိုၿပန္ေရာက္ပါတယ္...။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ လူေတြနဲ႔ေတာ္ေတာ္စည္းကားေနပါၿပီ...။ပြဲေစ်းတန္းထဲေတာ့မ၀င္ၿဖစ္ေတာ့ဘူး.. ေနာက္ဆံုးအမွတ္တရပစၥည္းဆိုင္ေလးထဲ၀င္ၿပီး လက္ေဆာင္ပစၥည္းအခ်ိဳ႔၀ယ္ၿပီး ဟိုတယ္ၿပန္ခဲ့တယ္..။ အၿပန္မွာေတာ့ သိပ္မၿပန္ခ်င္ဘူး... ေဆာင္းဦးရြက္ေၾကြေတြ၊ အေရာင္စံုသစ္ပင္ေတြ၊ ေက်ာက္ေတာင္ေတြက သိပ္ကိုဖမ္းစားလြန္းေနတယ္...။ နာရီၾကည့္ေတာ့ ၃နာ၇ီထိုးၿပီး အားလံုးလည္းဗိုက္ဆာေနတာနဲ႔ Sandy ဘက္ကစားေသာက္ဆိုင္ကိုဘဲခ်ီတက္ခဲ့တယ္..။ တနလၤာေန႔မနက္မွာေတာ့ ကေနဒါကိုဆက္သြားရမွာၿဖစ္ပါတယ္..။


ေအာက္မွာ Video ကထိုင္ခံုေပၚကေနရိုက္လာတာပါ... ေဘးကလူေတြကေတာ့ဆူညံလို႔ (Singlish လည္းၾကားရမယ္..  =D) ကိုယ္တုိင္မွာေတာ့ ႏွဳတ္ဆိတ္လို႔ ပတ္၀န္းက်င္အလွကိုခံစားရင္း ကုန္လြန္သြားတဲ့မိနစ္စကၠန္႔တိုင္းကိုသာ နွေမ်ာလို႔သာေနေတာ့တယ္..။



အပိုင္း - ၄ ဆက္ရန္

Sunday, November 21, 2010

Utah သို႔အလည္တစ္ေခါက္ - ၂

ေလယာဥ္စီးတာတင္ စုစုေပါင္းနာရီ၂၀ေလာက္ၾကာၿပီး.. Transit အခ်ိန္ေတြပါထည့္ေပါင္းလိုက္ရင္ ၂၄နာရီတစ္ရက္ေပါ့...။ SLC (Salt Lake City)ေလဆိပ္ကိုေရာက္ေတာ့ အားလံုးလည္းပင္ပန္းေနၾကၿပီ..။ အဖြဲ႔ထဲမွာ အားလံုးကကၽြန္ေတာ္ထက္ၾကီးတဲ့သူေတြခ်ည္းဘဲ..အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ေတြေပါ့.. ဒါေပမယ့္အားလံုးက ေပ်ာ္တတ္ေတာ့တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ စလိုက္ေနာက္လိုက္ ေဘာ့စ္အေၾကာင္းေၿပာလိုက္နဲ႔ ေလယာဥ္ေပၚမွာလည္း သိပ္မပ်င္းရပါဘူး...။ ေလဆိပ္မွာ US ရံုးခြဲကတာ၀န္ရွိသူကလာၾကိဳပါတယ္ နာမည္က Casey ပါ။ သူပဲဟိုတယ္လိုက္ပို႔ဖို႔ ကားေတြအကုန္စီစဥ္ေပးၿပီးမွ See You Tomorrow ဆိုၿပီးၿပန္သြားပါတယ္..။

ေလဆိပ္ကေနအၿပင္ထြက္ထြက္ၿခင္းသိလိုက္ရတာကေတာ့.. Salt Lake Valley ဆိုတာအေတာ္ေၿခာက္ေသြ႔တာပဲလို႔..။ ပတ္၀န္းက်င္ကိုၾကည့္လိုက္ရင္ သစ္ပင္အရိပ္ေကာင္းေကာင္းေတြသိပ္မေတြ႔ရဘဲ ေတာင္ေတြသာေတြ႔ရတာမ်ားတယ္..။ ေၾသာ္အခုေတာ့လည္း ...အေမရိကားေရာက္ေနပါလားလုိ႔ ၿပံဳးမိေသးတယ္....။ အေရွ႔တစ္ပတ္ကၾကိဳေရာက္ေနတဲ့ အသုတ္က Lip Balm, Eye Drops, Moisturizer ေတြၾကိဳယူလာခုိင္းတယ္.. အသားေၿခာက္မယ္တဲ့...။ သူတို႔အဖြဲ႔ထဲမွာ တစ္ေက်ာင္းထဲဆင္း Samuel ဆိုတဲ့သူငယ္ခ်င္းပါတယ္.. အင္ဒိုနီးရွားက..။ ဟုတ္လည္းဟုတ္တယ္.. နဂိုအဆီၿပန္တဲ့ အသားရည္ေတာင္ ေနာက္ရက္ေတြက်ေတာ့ ေၿခာက္ကုန္တယ္.. Humidity နည္းတယ္ဆိုရမယ္..။ တကယ္ေတာ့ ရံုးခြဲရွိတဲ့ၿမိဳ႔က SLC နဲ႔ဆယ္မိုင္ေလာက္ေ၀းတဲ့ Sandy ဆိုတဲ့ၿမိဳ႔ေလးပါ..။ ရန္ကုန္နဲ႔ မဂၤလာဒံုေလာက္ေပါ့...။ တည္းမယ့္ဟိုတယ္ကလည္း အဲဒီမွာဘဲ... Hyatt Summerfield တဲ့.... မိနစ္ ၂၀ အစိတ္ေလာက္ေတာ့သြားရတယ္..။

သင္တန္းက အားလံုးေပါင္း ၃ပတ္ေတာင္ၾကာမယ္..။ Utah မွာတစ္ပတ္..အလယ္အပတ္မွာ Canada သြားရမယ္.. အဲဒီေသာၾကာေန႔မွာဘဲ Utah ၿပန္လာရမယ္....။ ပထမအပတ္မွာေတာ့ ဘယ္မွမသြားၿဖစ္ဘူး..သင္တန္းက မနက္ ၈ နာရီကေန ညေန ၄ နာရီထိဆိုေတာ့...။ အစားအေသာက္စားရတာေတာ့ အဆင္ေၿပတယ္.. ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္အတြက္ အရသာနည္းနည္းၿပင္းေနသလိုဘဲ...။ စကၤာပူထက္စာရင္ေတာ့ ေစ်းပိုမ်ားေပမယ့့္ အရသာရွိတယ္.. Portion လည္းမ်ားတယ္... စကၤာပူက Food Court ေတြကလိုနည္းနည္းေလးထည့္ေပးၿပီး အရသာလည္းသိပ္မရွိတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး...။ ညေနအားတဲ့အခ်ိန္ေလး အနီးအနားေလွ်ာက္ၾကည့္ South Towne Mall သြားလည္ မုန္႔စားတာေလာက္ဘဲလုပ္ၿဖစ္တယ္..။ Sandy မွာေတာ့ မနက္နဲ႔ညေနဆိုရင္ သိသိသာသာေအးတယ္.. ေတာင္ၾကီးလိုေနရာမ်ိဳးမွာ ၾကီးလာခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အေႏြးထည္ခပ္ပါးပါးတစ္ထည္ေလာက္ ထပ္၀တ္ထားလိုက္ရင္ေတာ့လံုေလာက္ပါတယ္..။ က်န္တဲ့သူေတြသာ အေႏြးထည္အထူၾကီး၀တ္ၿပီး တဂတ္ဂတ္ၿဖစ္ေနလို႔ ၾကည့္ၿပီးရယ္ရေသးတယ္...။ ၂၃ ရက္ေန႔ (ၾကာသပေတးေန႔) ညေနဘက္ေတာ့ Casey's အိမ္မွာ BBQ & Grill လုပ္စားၿဖစ္တယ္.. လုပ္ေပးတဲ့သူကေစတနာပါလို႔လားေတာ့မသိဘူး.. စားလို႔ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္..။ Casey's အိမ္က Chess Set ေလးသေဘာက်လို႔ဓာတ္ပံုရိုက္လာေသးတယ္...အဖြဲ႔ထဲကလူေတြကိုကစားမလားေမးေတာ့ တစ္ေယာက္မွမကစားတတ္ဘူးတဲ့... ဘယ့္ႏွယ့္..။

 
အမွန္ေၿပာရရင္ Sandy ၿမိဳ႔ေလးကိုသိပ္သေဘာက်ပါတယ္... အေရွ႔ဘက္မွာလည္း ေတာင္တန္းအၿမင့္ၾကီးေတြနဲ႔ အေနာက္ဘက္မွာလည္းေတာင္တန္းေတြနဲ႔... ေတာင္တန္းေတြကိုခ်စ္တဲ့ကၽြန္ေတာ့အတြက္ေတာ့ အံကိုက္ပါဘဲ..။ ဒီလိုနဲ႔စေနေန႔ေရာက္လာေတာ့ Caseyကပဲၿမိဳ႔အေရွ႔ဘက္က ေတာင္ေတြေပၚလိုက္ပို႔ေပးမယ္လို႔ဆိုလာတာေၾကာင့္ မနက္ ၁၀ နာရီခြဲေလာက္မွာ ေဟာ္တယ္ကေနထြက္လာခဲ့တယ္..။ ဒီေတာင္ေပၚသြားတဲ့ေန႔ဟာ.. ဒီခရီးစဥ္အတြက္အမွတ္တရအၿဖစ္ဆံုး အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုလို႔ ဆိုရမွာပါ..။

ၿမိဳ႔ထဲကထြက္လာၿပီး ေတာင္ၾကားထဲ (Little Cottonwood Canyon)၀င္လိုက္တာနဲ႔ ေလကတၿဖည္းၿဖည္းေအးလာပါတယ္..။ ၿမင္ကြင္းထဲမွာလည္း အ၀ါ၊အနီ၊အစိမ္းစတဲ့ အေရာင္ေၿပာင္းေနတဲ့သစ္ပင္ေတြနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ဟာ လွပလို႔...။ Snowbird Ski & Summer Resort ကိုေရာက္ဖို႔ေတာ့ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္သြားရတယ္..။ ေတာင္ေၿခကိုေရာက္ေတာ့ ေတာင္တက္ဖို႔လာတဲ့သူေတြရယ္ ေစ်းပြဲလည္းရွိတာရယ္နဲ႔ စည္ကားလို႔ေနပါတယ္...။
 
ေတာင္ေပၚတက္ဖို႔ေတာ့ Tram စီးခ်င္ရင္လည္းရတယ္..ဒါမွမဟုတ္ ထုိင္ခံုေလးေတြပဲေရြ႔ေနတဲ့ Lifted Chair စီးရင္စီး.. ေၿခလွ်င္တက္ခ်င္ရင္တက္ေပါ့..။  ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာ့ အတက္ကို Tram နဲ႔ဘဲတက္ၿဖစ္တယ္....။ အတက္မွာေတာ့ သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားေတြရယ္.. ေက်ာက္ေတာင္အစြန္းေတြရယ္.. ၿပတင္းေပါက္က၀င္လာတဲ့ လတ္ဆတ္နဲ႔ေလထုေအးေအးေတြရယ္ေၾကာင့္ ..ရင္ထဲမွာေဖာ္မၿပႏိုင္ေအာင္ပါဘဲ...။ အို.......... ဒီကမၻာေၿမၾကီးဟာ သိပ္လွပေနပါလား...................။
 

ကၽြန္ေတာ္တို႔သြားမယ့္ေတာင္ထိပ္က Hidden Peak ပါအၿမင့္ေပ တစ္ေသာင္းေက်ာ္ၿမင့္ပါတယ္..။ အခုသြားေတာ့ Samuel လည္းပါလာတယ္.. သူကမေန႔က ကေနဒါကၿပန္ေရာက္လာတာ..။ ဓာတ္ပံုကေတာ့ သူတစ္လွည့္ကိုယ္တစ္လွည့္ရိုက္ေပးလိုက္နဲ႔ေပါ့...။ တစ္ခါတစ္ခါ ကင္မလာေတာင္ လဲယူထားလိုက္ေသးတယ္.. သူ႔ကို သူ႔ကင္မလာနဲ႔ရိုက္ေပး.. ကိုယ့္ကင္မလာ သူ႔ကိုေပးထားလိုက္တယ္.. ေအးေရာ...။ ေတာင္ေပၚကၾကည့္လိုက္ရင္ အေ၀းမွာ Salt Lake Valley ကိုမွဳန္ပ်ပ် ..ပတ္ပတ္လည္မွာ ေတာင္ထိပ္ေတြနဲ႔ အေရာင္စံုတဲ့ ေက်ာက္ေတာင္ေတြရယ္ သစ္ပင္ေတြရယ္ သိပ္လွတာဘဲ...။ အဲလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြကို သိပ္သတိရတယ္.. လြမ္းသလို ေဆြးသလို ၀မ္းနည္း၀မ္းသာသလို သတိရသလို ....။  အဲဒီအခ်ိန္မွာ အၿဖစ္ခ်င္ဆံုးကေတာ့ စြန္တစ္ေကာင္ဘဲ.... ေတာင္ေပၚကေန၀ဲပ်ံၿပီးလို႔သာ ရွိရွိသမွ်ကို အေပၚစီးကေန မက္မက္ေမာေမာၾကည့္လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္.................။

အပိုင္း - ၃ ဆက္ရန္

Friday, November 19, 2010

Utah သို႔အလည္တစ္ေခါက္ - ၁

ၿပီးခဲ့တဲ့စက္တင္ဘာလတုန္းက အလုပ္ကသင္တန္းလႊတ္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္မ်ား အေမရိကန္ၿပည္ေထာင္စု ယူတားၿပည္နယ္ကိုေရာက္ခဲ့ပါတယ္..။ ကုမၸဏီမွာအလုပ္စ၀င္ကတည္းက သင္တန္းသြားတက္ရမယ္လို႔ေၿပာတာ ဂ်ဴလိုင္လကတည္းက ဗီဇာနဲ႔သံရံုးကိစၥေတြအခ်ိန္ၾကာေနတာနဲ႔ စက္တင္ဘာလမွဘဲသြားၿဖစ္ေတာ့တယ္...။ ဒီခရီးစဥ္ဟာ ဘ၀အတြက္အမွတ္တရတစ္ခုမို႔ ဘေလာ့ေပၚမွာလည္းအမွတ္ရစြာသိမ္းထားခ်င္လို႔ပါ..။ စာမေရးတာၾကာေတာ့ ဖတ္ရတာေထာက္ေနရင္လည္း သည္းခံၿပီးဖတ္ေပးၾကပါ... စာလံုးေပါင္းအမွားေတြေတြ႔ရင္လည္း ၿပင္ဆင္ေပးၾကပါခင္ဗ်ာ...။ 

မသြားခင္ေတာ့ အေမရိကန္သံရံုးမွာဗီဇာ၀င္ရတယ္.. ေအးဂ်င့္ေတြလုပ္ေပးတာလက္မခံေတာ့ပါဘူး.. လူကိုယ္တိုင္သြားရပါတယ္..။ ဗီဇာ၀င္ဖို႔ရက္ခ်ိန္းလုပ္တာေတာင္ အနည္းဆံုး ၃ပတ္ေလာက္ၾကိဳတင္ ဘြတ္ကင္လုပ္မွအဆင္ေၿပပါတယ္..။ ဒါမွၾကားထဲမွာ အခ်ိန္အေၿပာင္းအလဲလုပ္ခ်င္ရင္လည္းအဆင္ေၿပပါတယ္..။ အေမရိကန္ဗီဇာ၀င္လိုသူမ်ား တစ္လေလာက္ၾကိဳတင္အခ်ိန္ေပးထားရင္ အေကာင္းဆံုးပါ..။ သင္တန္းက ကေနဒါမွာလည္းသြားတက္ရမယ္ဆိုေတာ့ ကေနဒါဗီဇာလည္းကုမၸဏီကေနေလွ်ာက္ေပးပါတယ္.. ဒါေတာ့လူကိုယ္တိုင္သြားစရာမလိုေတာ့ဘူး.. ။ အေမရိကန္ဗီဇာက S$196 က်ၿပီး ၿမန္မာႏိုင္ငံသားမို႔ US $32 ထပ္ေပးရပါေသးတယ္.. ေအာ္ၿဖစ္ရေလ..။

သံရံုးကိစၥေတြအားလံုးၿပီးစီး ေလယာဥ္လက္မွတ္ေတြလည္းအားလံုးစီစဥ္ၿပီးေတာ့ စက္တင္ဘာ ၁၉ ရက္မွာ Changi Airport ကေန Delta Airlines နဲ႔ Utah ၿပည္နယ္ရဲ႔ၿမိဳ႔ေတာ္ Salt Lake City ဆီသုိ႔ဦးတည္ထြက္ခြာလာခဲ့ပါတယ္..။ သြားမယ့္ေန႔က ေလယာဥ္အခ်ိန္က မနက္သံုးနာရီပါ... ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ေလဆိပ္ကိုဘယ္လိ္ုေရာက္သြားမွန္းေတာင္ သတိမရေတာ့ဘူး.. ။ ၾကားထဲမွာ Transit ကႏွစ္ေနရာပါ.. Tokyo-Narita မွာတစ္ခါ ၿပီးေတာ့ Oregon ၿပည္နယ္ Portland မွာတစ္ခါ ။ Singapore ကေန Narita ထိ ၇နာရီနဲ႔ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ေတာ့ၾကာတယ္.. ။ ေလယာဥ္ေပၚမွာေတာ့ မုန္႔စားလိုက္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္လိုက္နဲ႔ဘဲ အခ်ိန္ၿဖဳန္းရတယ္..။ Narita ေရာက္ေတာ့ေလဆိပ္ထဲေလွ်ာက္ၾကည့္မယ္လုပ္ေသးတယ္.. Transit Time က ၁နာရီပဲရွိေတာ့ ေနာက္ Boarding Gate ကိုခပ္သြက္သြက္ေၿပးရၿပန္ေရာ...။ အနီးအနားရွိတဲ့ ဆိုင္ေလးေတြဘဲ၀င္ၾကည့္ၿဖစ္ေတာ့တယ္...။ ဂ်ပန္မေလးေတြရဲ႔ အသံ၀ဲ၀ဲအဂၤလိပ္စကားသံေလးေတြကေတာ့ တစ္မ်ိဳးနားေထာင္လို႔ေတာ့ေကာင္းသား...ဟီး။

Narita ကေန Portland ထိကိုေတာ့ ၉နာရီနဲ႔၁၅မိနစ္စီးရတယ္..။ ပစိဖိတ္သမုဒၵရာၾကီးကိုၿဖတ္ၿပီးပ်ံေနပါလားဆိုတဲ့အသိေၾကာင့္ ဘာရယ္မဟုတ္စိတ္လွဳပ္ရွားမိေသးတယ္..။ ေလယာဥ္က Alaska ေကာင္းကင္ေပၚကၿဖတ္ပ်ံေတာ့ တိမ္ေတြရယ္သိပ္လွတာဘဲ...။ ဟိုဘက္မွာက အခုမွ ၁၉ရက္ေန႔မနက္မိုးလင္းခါစဘဲရွိအုန္းမယ္..။ ၿပား၅၀ တန္ေလးနဲ႔႔ပံုေတြအားရေအာင္ရိုက္ခ်င္တာ Window Seat မရလိ္ု႔ၿပတင္းေပါက္နားမွာထိုင္ေနတဲ့တစ္ေယာက္ကိုဘဲ အားနာနာနဲ႔ရိုက္ေပးခိုင္းရတယ္..။ သူ႔ခမ်ာအိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ သူရိုက္ေပးတဲ့ပံုေလးကေတာ့ ေကာင္းသား အၾကိဳက္ဆံုးပံုေတြထဲကတစ္ပံု..။

Portland ေရာက္ေတာ့ မနက္ ၈း၄၅... အၿပင္ဘက္ရာသီဥတုက ၿမဴေတြနဲ႔မွဳန္မိွဳင္းလို႔ေနတယ္..။ ထင္းရူးပင္ေတြနဲ႔ မွွိဳင္းပ်ပ်ပတ္၀န္းက်င္ကိုေတာ့ နွစ္သက္မိတယ္..။ Transit က ၁နာရီခြဲ Immigration လည္းၿဖတ္ရအုန္းမယ္ဆိုေတာ့ ေၿပးရအုန္းမယ္ေအာက္ေမ့တာ ေလဆိပ္ကေသးလို႔ေတာ္ေသးတယ္...။ Immigration မွာလည္း ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ပဲ...။ အဆာေၿပမုန္႔စား ၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုး Salt Lake City ကိုသြားမယ့္ေလယာဥ္ပ်ံေပၚတက္ရၿပန္တယ္..။ လူက ရြဲပလဲၿပီး ေၿခေထာက္ေတြကလည္းေညာင္းေနၿပီ....။ SLC ကိုပ်ံတဲ့ ေလယာဥ္က်ေတာ့ ေသးေသးေလး.. ဘာမွလည္းမေကၽြးဘူး..အေအးပဲတိုက္တယ္ Portland ကကိုယ့္ဘာသာ၀ယ္လာတဲ့ အာလူးေၾကာ္နဲ႔ပဲ ႏွစ္ပါးသြားလိုက္ရတယ္..။ ဒီတစ္ခါေတာ့ Window Seat ရလို႔နည္းနည္းေပ်ာ္သြားတယ္..။ Portland ၿမိဳ႔အေပၚကၿဖတ္ပ်ံေတာ့ ရွဴခင္းေတြသိပ္လွတယ္.. တိမ္ေတြ ၊ ၿမစ္နဲ႔ အိမ္ေၿခေတြ ။ 

Idaho လား Nevada ၿပည္နယ္လားမေသခ်ာဘူး.. အဲဒါကိုၿဖတ္ပ်ံေတာ့ ေအာက္ကရွဳခင္းက ညိဳမွိဳင္းမွိဳင္းေတာင္တန္းေတြနဲ႔ ကႏၱာရလို ေၿခာက္ေသြ႔တဲ့ေနရာခ်ည္းဘဲ..။ သူ႔ဟာနဲ႔သူေတာ့ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု ဆြဲေဆာင္မွဳရွိသလိုဘဲ...။ တစ္ခ်ိဳ႔႔ေနရာမွာေတာ့ စက္၀ိုင္းပံုစံ စိုက္ခင္းေတြအမ်ားအၿပားေတြ႔ရတယ္...။ ရုပ္ရွင္ထဲမွာသာၿမင္ဖူးတာ... အၿပင္မွာၿမင္ရေတာ့ အားလံုးညီညီညာညာနဲ႔ ပံုေဖာ္ထားတဲ့ပန္းခ်ီကားခ်ပ္လိုဘဲ....ေတာင္တန္းေတြကလည္း  အညိဳေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေစာင္တစ္ထည္ခင္းထားသလို ...။



ဒီလိုနဲ႔ ၂ နာရီေလာက္ ေလယာဥ္စီးၿပီးေနာက္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေဖာ္ေရြတဲ့ Salt Lake City ကို အဆင္ေၿပစြာနဲ႔ပဲေရာက္ရွိသြားပါတယ္...။

(အပိုင္း - ၂ ဆက္ရန္....)

Wednesday, November 17, 2010

ေ၀ဒနာ

 

တိတ္ဆိတ္တဲ့ေၿခသံ
လူအသိ မခံလိုပါ...

ကဗ်ာေတြဟာ ေ၀ဒနာ
စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ အရိပ္ထင္လာတဲ့အခါ...

ေမွာင္တဲ့ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ
ညဟာ တၿဖည္းၿဖည္းသိပ္သည္းလာတယ္...

မ်က္လံုးေတြကို
စည္းခ်က္က်စြာ ပိတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွသာ
အတိတ္ကမ်က္နွာေတြကို ခပ္ေရးေရးၿမင္ေယာင္တယ္...

ေက်ာ္လြန္ခဲ့တဲ့
ၿပကၡဒိန္နဲ႔ နာရီေတြ
ရပ္တန္႔အနားယူဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီကြယ္....

အသံေတြ နွဳတ္ခမ္းဖ်ားမွာဆြ႔ံအေနလို႔ရယ္
အာရံုေတြစုစည္းလို႔သာ
အေသအခ်ာနားေထာင္လိုက္ေတာ့တယ္...

ႏွလံုးသားက ဖြဖြေလးေၿပာတယ္
"ထာ၀ရ အိပ္စက္ပါေတာ့ကြယ္"

Saturday, November 6, 2010

ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ၾကယ္

ခပ္ၿဖည္းၿဖည္း၀ဲကာေ၀႔ကာက်လာတဲ့ သစ္ရြက္ေလးတစ္ရြက္အတြက္မဟုတ္ရင္ ကန္ေရၿပင္ကတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လို႔သာေနေတာ့မယ္..။ အလင္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ပိုးစုန္းၾကဴးတို႔ကသာ ေရစပ္မွာၿမဴးထူးေနၾကေလရဲ႔..။ သစ္ရြက္ေတြၾကား ေလတိုးလို႔ထြက္လာတဲ့အသံသာ ပတ္၀န္းက်င္ကိုၾကီးစိုးလို႔ေနတယ္..။

" အနားမွာအၿမဲရွိေပးေနရင္ ေကာင္းမွာပဲေနာ္..."

" ကိုယ္လဲဘယ္လိုလုပ္ ခြဲခြာလို႔ေနရက္မွာလဲ အခ်စ္ရယ္... "

" ဟိုးအေနာက္ေၿမာက္ယြန္းယြန္းက ၾကယ္ေလးႏွစ္ပြင့္ကိုၿမင္လားဟင္ ၊ ေပၚလာေတာ့လည္းအတူတူ ေပ်ာက္သြားေတာ့လည္းအတူတူ... သူတို႔ကိုၿမင္တိုင္း သိပ္သတိရတာပဲ........... "

သူမခႏၶာကိုယ္ေလးကိုသာ ခပ္ဖြဖြေထြးေပြ႔မိလိုက္ေတာ့တယ္..။ ေၿမာက္ၿပန္ေလနဲ႔အတူ သင္းပ်႔ံတဲ့ထင္းရွဴးရနံ႔ေတြဟာ အနီးအနားမွာ လႊမ္းၿခံဳေနေတာ့တယ္....။ တီးတုိးစကားသံေလးေတြ နားထဲမွာၾကားေယာင္လာတယ္... ေတာအုပ္အတြင္းက သစ္ပင္ေတြစကားေၿပာေနၾကတာဘဲထင္တယ္....။




ကႏၱာရရဲ႔ေၿခာက္ေသြ႔မွဳမွာ ရင္ထဲကပူေလာင္ၿပင္းၿပၿခင္းေတြနဲ႔စာရင္ ဘာမွမဆိုသာေလာက္ပါဘူး...။ ကႏၱာရမွာ ေလနီၾကမ္းေတြနဲ႔သာ ရွားေဇာင္းပင္ေတြနဲ႔သာ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြလို.....။ ဖုန္ထူထူေတြရဲ႔ စကားလံုးေတြၾကားမလည္း မၾကာခဏဆိုသလို....မိန္းေမာအိပ္ေမာက်ဖူးပါရဲ႔ေလ....။

" အခ်စ္ေရ... ကိုယ္မၾကာခင္ၿပန္လာေတာ့မယ္။ ကိုယ့္ကို ဘာလို႔စာမေရးတာလဲကြယ္... သတိမရလို႔လား ဒါမွမဟုတ္ မခ်စ္ေတာ့လိုလား အခ်စ္ရယ္..။ ကႏၱာရမွာ မင္းခ်စ္တတ္တဲ႔ ထင္းရူးနဲ႔စိန္ပန္းၿပာေတြမရွိေပမယ့္.... ခ်စ္စရာေၿမနီနီၿမိဳ႔ေလးေတြရွိတယ္...။ မၿပန္လာခင္ေတာ့ မင္းကိုအလည္တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ ေခၚၿပခ်င္တယ္...။ အဲဒီအခါ သူတို႔ရဲ႔ မရိုးႏိုင္စရာပံုၿပင္ေလးေတြလည္း မင္းၾကားရလိမ့္မယ္...။ သိပ္ခ်စ္လို႔ တမ္းတမိတယ္အခ်စ္ရယ္... "

..........................
.........................................
..................................................

အဲဒီေန႔ကေတာ့ ... ေလနီးၾကမ္းေတြလည္းမတိုက္ခဲ့ဘူး...ဖုန္လံုးနီနီေတြလည္း ႏွဳတ္ဆိတ္လို႔ေနတယ္..။ ဆိတ္ၿငိမ္ေနတဲ့ ေၿမနီၿမိဳ႔ကေလးဟာ ၀မ္းနည္းတမ္းတၿခင္းေတြကိုသာ ေထြးပိုက္လို႔ကြယ္...။ ကႏၱာရအထက္ ေကာင္းကင္ၿပင္ဟာ ၾကည္လင္ၿပန္႔ၿပဴးလို႔္ရယ္...။ ဒါေပမယ့္...သို႔ေပမယ့္... အေနာက္ေၿမာက္အရပ္ဆီမွာေတာ့.... ၾကယ္ေလးတစ္လံုးသာ ခပ္မွိန္မွိန္လင္းလို႔ ေနေတာ့တယ္.....။