တိတ္ဆိတ္တဲ့ေၿခသံ
လူအသိ မခံလိုပါ...
ကဗ်ာေတြဟာ ေ၀ဒနာ
စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ အရိပ္ထင္လာတဲ့အခါ...
ေမွာင္တဲ့ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ
ညဟာ တၿဖည္းၿဖည္းသိပ္သည္းလာတယ္...
မ်က္လံုးေတြကို
စည္းခ်က္က်စြာ ပိတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွသာ
အတိတ္ကမ်က္နွာေတြကို ခပ္ေရးေရးၿမင္ေယာင္တယ္...
ေက်ာ္လြန္ခဲ့တဲ့
ၿပကၡဒိန္နဲ႔ နာရီေတြ
ရပ္တန္႔အနားယူဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီကြယ္....
အသံေတြ နွဳတ္ခမ္းဖ်ားမွာဆြ႔ံအေနလို႔ရယ္
အာရံုေတြစုစည္းလို႔သာ
အေသအခ်ာနားေထာင္လိုက္ေတာ့တယ္...
ႏွလံုးသားက ဖြဖြေလးေၿပာတယ္
"ထာ၀ရ အိပ္စက္ပါေတာ့ကြယ္"
2 comments:
ကိုျဖိဳး...
ကဗ်ာေဆြးေဆြးေလးကို လာဖတ္သြားတယ္။
ထာ၀ရေတာ႔ မအိပ္စက္ပါႏွင့္ဦး.. နွလုံးသားပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္..
ေအာင္မငီွး ....... ထာရေတာ့ မအိပ္စက္ခ်င္ေသးဘူး ... အေၾကြးဆပ္ဖုိ ့ေတြ က်န္ေသးလို ့.. :D
ကဗ်ာကို အလြမ္းရသနဲ ့ စီးေမ်ာ လိုက္တယ္... ဒါေပသည့္ ခရစ္ေတာ္မွာ အိပ္မေပ်ာ္ပါရေစနဲ ့ .. အာလာ ဆီ လဲ မသြားပါရေစနဲ ့ ဦး.... နတ္ျပည္လဲ မတက္ခ်င္ေသး... :P
Post a Comment