အိပ္မက္

မေန႔ညကမက္တဲ့ အိပ္မက္ေလးအေၾကာင္းပါ...။ အိပ္မက္ေကာင္းေနတုန္းမွာဘဲ ႏိုးသြားလို႔... (ၿဖစ္ေနက်ပါ) စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ဇာတ္လမ္းေလးဖြဲ႔လိုက္တယ္..။

အိပ္မက္

မ်က္လံုးေတြဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး ၿမဴေတြဆိုင္းလို႔ေ၀၀ါးေနတယ္။ ၿမဴမွဳန္ေတြၾကားမွာ ေလေၿပကလည္း ၿဖဴစင္ေအးၿမၿခင္းေတြကို သယ္ယူေဆာင္လို႔ေလ...။ ပတ္၀န္းက်င္ခံစားမွဳေတြေၾကာင့္ ကိုယ့္စိတ္ေတြေတာ့ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းသြားရတာေတာ့အမွန္ဘဲ...။ ေၾသာ္.. ခုမွသတိထားမိတယ္... ေတာင္ေပၚတစ္ေနရာကို ကိုယ္ေရာက္လို႔ေနတာဘဲ....။ ေအးၿမလတ္ဆတ္တဲ့ေလကို ႐ွဴ႐ွိဳက္ရင္းနဲ႔ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ နွစ္ေကာင္ရဲ႔ က်ီက်ီက်ာက်ာအသံၾကားေတာ့ ဒါနံနက္ခင္းတစ္ခုဆိုတာ ကိုယ္ေသခ်ာသိၿပီ...။တခ်က္တခ်က္ေလအတိုက္မွာ ဆည္းလည္းသံလြင္လြင္ကလည္း ပ်႔ံလြင့္လို႔ .. ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေတာ့လည္း အနီးအနားမွာ ေက်ာက္တိုင္ေလးေတြရယ္နွင့္ မလွမ္းမကမ္းကေတာအုပ္ကေလးရယ္.. ဒါေတြသာကိုယ္ေတြ႔သည္။ ေတာအုပ္ကေလးကေတာ့ ၿငိမ္သက္စြာ ၀ပ္စင္းလို႔... တစ္ေကာင္စ ႏွစ္ေကာင္စ ႐ွဥ့္ကေလးေတြသာ သစ္တစ္ပင္မွ တစ္ပင္ ခုန္ကူးလို႔ေနသည္...။

ခပ္ၿပင္းၿပင္းတိုက္ခတ္လာတဲ့ေလကို တစ္၀ၾကီး႐ွဳိက္သြင္းလိုက္ေတာ့ လန္းဆန္းေအးၿမၿခင္းနဲ႔အတူ ကိုယ့္စိတ္ေတြ ၿငိမ္းေအးသြားလိုက္တာမ်ား ဘာနဲ႔မွမလဲႏိုင္ေအာင္ဘဲ....။ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မွဳန္မိွဳင္းတဲ့ေကာင္းကင္မွာ အိမ္ေၿခရာမဲ့တိမ္ေတြက လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ......။ ေဘးဘီကိုနားဆင္ၾကည့္ေတာ့လည္း ထင္႐ူးပင္တုိ႔သာ တိုးတိုးစကားဆိုလို႔...။ ဟင္.. ကိုယ့္နံမည္ကို ေခၚသံၾကားသလိုဘဲ... တိုးတိုးေလးမွတကယ့္ကိုတိုးတိုးေလးပါ..။ ကိုယ္ဘဲနားၾကားမွားတာလား... ဒါဟာတကယ္ပဲလား........................ ။ ေဟာ ညင္သာနူးညံ့တဲ့အသံေလး ကိုယ့္နံမည္ကို ေခၚရင္း ပ်ံ႔လြင့္လို႔လာၿပန္သည္..။ ေသခ်ာနားေထာင္ၾကည့္ေတာ့ အသံကေတာအုပ္နားကေနလာတာဘဲ.... လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၿမဴေတြနဲ႔သာ ေ၀၀ါးေနသည္..။ သစ္ေတာစပ္မွ ၿမက္ပင္တို႔ဖြဖြနင္းသံတို႔ကို ၾကားသည္........ ၿဖဴၿဖဴႏြဲ႔ႏြဲ႔သဏၭာန္တစ္ခုသည္ တၿဖည္းၿဖည္းေလွ်ာက္လာေနသည္...။
အနားမေရာက္ခင္ကတည္းကပင္ ... ကိုယ္သိလို္က္ပါၿပီ... ကိုယ္ၿမတ္ႏိုးတဲ့ မင္း တစ္ေယာက္ကလြဲလို႔ အၿခားတစ္ေယာက္မၿဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ...။ အနားမင္းေရာက္လာေတာ့ မင္းရဲ႔ဆံႏြယ္နဲ႔ အၿဖဴေရာင္ အကၤ်ီေလးက ေလမွာ လြင့္၀ဲလို႔...။

မင္းရဲ႔အၿပံဳး မင္းရဲ႔အၾကည့္ေတြၾကားမွာေတာ့ ကိုယ့္ႏွလံုးသားဟာ ထိန္းမရစြာ လွဳပ္႐ွားလို႔ ... ကိုယ္ရဲ႔အလြမ္းေတြလည္း လြင့္ၿပယ္လို႔...။