တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတဲ့
သစ္ပင္တန္းတစ္ေလွ်ာက္
ရြက္ေၾကြေတာမြမြမွာ
မင္းကို..သတိရရင္း
ကိုယ္..ခပ္ဖြဖြေလးေလွ်ာက္ေနမိတယ္...
တိမ္စိုင္တိမ္လိပ္ေတြ
ၾကယ္တာရာ ေသာ္တာလ၀န္းေတြနဲ႔
ပိုးစုန္းၾကဴးေလးေတြ အၿမဲလိုလိုပါတတ္တဲ့
ပံုၿပင္ေဟာင္းေလးေတြကိုလည္း
မင္းကို..တမ္းတရင္း
တိုးတိတ္စြာ ၿပန္လည္တူးဆြေနမိၿပန္တယ္...
ေ၀းကြာမွဳေတြနဲ႔
အိုမင္းၾကာၿမင့္ေစတဲ့ အခ်ိန္ေတြကိုသာ
တဖက္သတ္
ခါးခါးသီးသီး မုန္းမိေနခဲ့ေပါ့....
အလြမ္းေတြထိန္းမရတဲ့အဆံုး
ပစၥဳပၸန္လွိဳင္းလံုးေတြၾကား
မင္းရွိရာ ေမွ်ာ္ေတြးမွန္းဆလို႔သာ...
ခပ္ေဆြးေဆြး ေလွာ္ခတ္ေနမိေတာ့တယ္...။
အိုနာသေခရီးအစသို့ ကိုးရက်တာ..
2 months ago
2 comments:
ကိုၿဖိဳးရဲ႕ ကဗ်ာေတြမွာ ဝိုးတဝါး ျဖစ္မႈေတြ၊ ျပက္ျပက္ ထင္ထင္ ႐ွိသေယာင္နဲ႔ မႈန္ဝါး၊ တိုးတိတ္သြား မႈေတြ၊ တစံုတရာကို ဖမ္းဆုပ္မိသလို ႐ွိၿပီးကာမွ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘာမွ မ႐ွိျခင္းေတြ ေတြ႔ရတယ္...၊
ဒီကဗ်ာေလးမွာလည္း အဲဒါေတြက အစီအရီ...။
ၿဖိဳး...
ဘေလာဂ္ေလးကို ပစ္ထားတယ္..
စပန္ေတြေတာင္ ၀င္ေနၿပီ .. း)
Post a Comment