ေဆာင္းဦးရာသီမ်ိဳးမွာ
ေရာ္ရြက္၀ါေတြေၾကြက်တတ္ေပမယ့္..
ဒဏ္ရာေဟာင္းေတြသာ
ေဆာင္းရဲ႔ေအးၿမၿခင္းနဲ႔အတူ..
ဆထပ္တိုး သိပ္သည္းလာခဲ့တယ္....။
ေလအေ၀့မွာ
သစ္ရြက္တို႔ လြင့္ပ်ံသလို..
စိတ္အစဥ္ဟာ
အတိတ္ေဟာင္းမွာသာ ေ၀့၀ဲက်န္ရစ္တယ္...။
ခမ္းနားမွဳေတြရဲ႔ ေနာက္ကြယ္မွာ
နာက်င္ရမွဳေတြနဲ႔ ေပးဆပ္ရသလို...
ခ်စ္ၿခင္းမ်ားရဲ႔ ဒ႑ာရီမွာလည္း
စြန္႔လႊတ္ရမွဳေတြလည္း ဒုနဲ႔ေဒးပါပဲ...
အခ်စ္စစ္ကို
အခါလြန္မွ ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့ၿပီးေနာက္ ..........
.............. ..................
.............. ..................
ၾကယ္တာရာေတြစံုတဲ့
ကတၱီပါေကာင္းကင္ၿပင္ကို
တိတ္တခိုးေမာ့ၾကည့္လို႔
ႏွလံုးသားငယ္ခမ်ာ...ႏြမ္းလ်စြာ
ခပ္ယဲ့ယဲ့သာ ၿပံဳးရွာေလေတာ့တယ္.....။
(မေလး ရဲ႔ၾကယ္ေတြအေၾကာင္းကေန ခံစားၿပီးေရးၿဖစ္တာပါ)
1 comments:
လွလိုက္တာ...
ဒါမ်ိဳးေတြ ကိုယ္တိုင္ မစပ္ႏိုင္ေတာ႔...
သူမ်ားေတြ စပ္ထားတဲ႔ လွပတဲ႔ ကဗ်ာေလးေတြကိုပဲ..
စားသုံးေနရေတာ႔တာပဲကြယ္..
Post a Comment