အတိတ္ကၿမိဳ႔

ေမ့ေလာက္ၿပီဆိုသည့္အခ်ိန္ေရာက္ကာမွ ခပ္ေရးေရးအရိပ္ထင္လာသည့္အတိတ္ေတြသည္ ကၽြန္ေတာ့္အားတိတ္တဆိတ္ ၿပဳစားလို႔ေနသည္..။ မခံစားႏိုင္ေတာ့သည့္အဆံုး...အလြမ္းေတြေထြးပိုက္ထားသည့္ကၽြန္ေတာ့္အသည္းနွလံုး ခပ္တိုးတိုးေလးစတင္ငိုေၾကြးပါေတာ့သည္...။

ညေနခင္းတိမ္ေရာင္ေတာက္ေတာက္ေတြေအာက္က ကၽြန္ေတာ့္ၿမိဳ႔ကေလးသည္ေႏြဦးပန္းပြင့္ေလးေတြႏွင့္အတူ ခ်စ္စဖြယ္ၿဖစ္ေနတတ္သည္..။ ကုန္းတက္ကုန္းဆင္းလမ္းေတြမွာ အခုလိုအခ်ိန္မွာေတာ့ စိန္ပန္းၿပာတို႔ ဒ႑ာရီဆန္ဆန္ ေၾကြက်ေနဦးမွာပါ..။ ေတာင္ေတြကာရံထားတဲ့ၿမိဳ႔လို႔ ထပ္ၿပီးမတင္စားခ်င္ေတာ့ပါ.... ၿမဴေတြဆိုင္းေနတဲ့ေတာင္တန္းေတြ ၿမင္တိုင္း သတိရမွဳေတြၿပိဳက်တာ ခဏခဏရယ္ပါ..။

အခ်ိန္ေတြဟာလွည့္စားတတ္သာလား ကၽြန္ေတာ္မေၿပာတတ္ပါ... ဒါေပမယ့္ တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ ေန႔ရက္ေတြဟာသိပ္ရွည္ၾကာလြန္းတာပါ...။ ၿမိဳ႔အတက္ ေတာင္ခါးပန္းမွာေတာ့ စြယ္ေတာ္ၿဖဴၿဖဴေတြက ႏူးညံံ့စြာၿပံဳးၿပလို႔ေနဆဲ....  စြယ္ေတာ္ေတြေလာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ မၿဖဴစင္ႏိုင္တာေတာ့ ကိုယ္တိုင္သာအသိဆံုးၿဖစ္မယ္...။ ၿမိဳ႔အစြန္ ေတာင္ကမ္းပါးယံကေန လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ရင္ ေတာင္ေအာက္ကလြင္ၿပင္က်ယ္ၾကီးကိုသာမက ဟိုးအေ၀းကေတာင္ေတြကိုပါ မွဳန္ပ်ပ်ၿမင္ရတာပါ...။ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု  အေ၀းကၿမင္ရတဲ့ေတာင္ေတြရဲ႔အေရာင္ေတြကို ၿငင္းခံုခဲ့ဖူးေပမယ့္ ...... အခုခ်ိန္မွာ ငါတို႔နွလံုးသားမွာအေရာင္ေတြစံုေနၿပီဆိုတာကို ၿငင္းခံုဖို႔ခြန္အားရွိပါ့ဦးမလား...။

မိုးေတြသည္းသည္းမည္းမည္းရြာသြန္းၿပီဆိုရင္ေတာ့...ေတာင္ခိုးေတြနဲ႔အတူ တစ္ၿမိဳ႔လံုးသိပ္သည္းေအးခဲသြားၿမဲပါ...။ မိုးစက္ေတြထဲေၿပးလႊားေဆာ့ကစားခ်င္ခဲ့ေပမယ့္လဲ...ေအးလြန္းလွတဲ့မိုးေရေတြေၾကာင့္...အိမ္ရဲ႔တံစက္ၿမိတ္ေအာက္ကေငးေမာရတာကိုဘဲ ကၽြန္ေတာ္က်င့္သားရလို႔ေနပါၿပီ..။ မိုးေအးေအးမွာ မီးဖိုနံေဘးခပ္တိုးတိုး၀င္ထိုင္လို႔ မိသားစု၀ိုင္းဖြဲ႔စကားေၿပာခဲ့ၾကတာေတြလည္း မေမ့နိုင္တဲ့အတိတ္ေတြပါ...။

ၿမိဳ႔ကေလးရဲ႔ ေႏြရာသီေတြကိုအစဥ္တစိုက္ခ်စ္တတ္ခဲ့ေပမယ့္...တစ္ခုေသာေႏြမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုငိုေၾကြးေစမယ့္လို႔ေတာ့ ဘယ္အခါကမွမထင္ထားမိခဲ့တာ အမွန္ပါ..။ အရင္အခ်ိန္ေတြကေႏြးေထြးခဲ့ေပမယ့္...ဒီနွစ္မွာေႏြဟာ ေဆးရံုရဲ႔ေဆးနံ႔ေတြေအာက္မွာ ေအးခဲေနခဲ့ၿပီ...။ အေကာင္းဆံုးေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ထားေပမယ့္ အဆိုးဆံုးေတြကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ေတာ့ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခံနိုင္ရည္မေလာက္ငခဲ့ဘူး....။ ဒီလိုနဲ႔ ေႏြရာသီဟာတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့တယ္...။

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳ၊၀မ္းနည္းမွဳ၊၀မ္းသာမွဳ၊လြမ္းဆြတ္မွဳတို႔သည္...ၿမိဳ႔ကေလးရဲ႔ရင္ခြင္မွာပင္ ကိန္းေအာင္းေပ်ာ္၀င္က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္..။ ၿမိဳ႔ကေလးကိုၿပန္ေရာက္တိုင္းလည္း ၀မ္းနည္းမွဳ၊ စာနာမွဳ၊ ကရုဏာသက္မွဳေတြ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အိတ္ႏွင့္အၿပည့္.. ၿမိဳ႔ကေလးကေတာ့ စြဲလန္းႏွစ္သက္ဖြယ္ေကာင္းဆဲ...။ ေဆာင္းေအးေအးမွာ ခ်ယ္ရီပန္းေတြေ၀သလို...ေႏြမွာေတာ့ စိန္ပန္းၿပာတို႔ေၾကြေနဆဲ..။

ငါးနွစ္ဆိုေသာအခ်ိန္ေတြသည္ ကၽြန္ေတာ့္အားအတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ခံႏိုင္ရည္ရွိေစလိမ့္မည္ဟုယံုၾကည္မိပါသည္...။
အခုေတာ့ ၿမိဳ႔ကေလးသို႔ၿပန္ေရာက္ဖို႔သာ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေစာလို႔ေနမိပါေတာ့သည္...။

(၅ ရက္ေန႔ကအေဖဆံုးတာ ၈ႏွစ္ၿပည့္ပါၿပီ.. အေဖ့ဇာတိေတာင္ၾကီးၿမိဳ႔နဲ႔ အေဖ့ကိုသတိရတမ္းတလြမ္းဆြတ္စြာနဲ႔ဒီစာေလးကိုေရးပါတယ္..)