ၾကည္လင္သာယာခဲ့သည္

ကၽြန္ေတာ္ေနတာ တိုင္းၿပည္ငယ္ေလးတစ္ခုမွာေပ့ါ..။ ကမၻာမွာသိတဲ့သူလည္းေတာ္ေတာ္နည္းလိမ့္မယ္.. ေကာင္းေကာင္းသိသူမ်ားလည္း႐ွိသလို နည္းနည္းသာၾကားဖူးတဲ့သူေတြလည္း႐ွိမယ္။ တိုင္းၿပည္မွာ ဆင္းရဲသူေတြ ခ်မ္းသာသူေတြ ႐ိုးသားသူေတြ လွည့္စားတတ္သူေတြ အခ်ိဳးက်ေနထိုင္တယ္။ ကုန္းတြင္းပိတ္ႏိုင္ငံေလးတစ္ခုၿဖစ္ေပမယ့္ တိုင္းၿပည္ထဲမွာ ၿမစ္ေခ်ာင္းေတြစီးဆင္းတယ္.. ၿမင့္မားတဲ့ေတာင္တန္းေတြ အေ႐ွ႔အေနာက္ေၿပးတယ္.. မွိဳင္းညိဳ႔ညိဳ႔ေတာအုပ္ၾကီးေတြကေတာ့ ညင္သာစြာလဲေလ်ာင္းလို႔ေလ..။ တုိင္းၿပည္ကို အုပ္မိုးထားတဲ့ေကာင္းကင္ၾကီးကေတာ့ အၿမဲလိုလို အံု႔ဆိုင္းလို႔ ..ေနၿခည္ေတြကလည္း တိမ္ေတြေအာက္ခိုေအာင္းလို႔။ ေအးစိမ့္တဲ့ ရာသီဥတု႐ွိတဲ့ဒီႏိုင္ငံမွာ ၿပာလြင္တဲ့ေကာင္းကင္နဲ႔ ေနၿခည္ေႏြးေႏြးကို အတန္းအစားမေရြးမက္ေမာေတာင့္တၾကတယ္.. ဒါဆန္းသလား ..အဲဒီထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္လည္းအပါအ၀င္ပဲေလ..။

အဲ့ဒီေန႔ကို ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိတယ္.. ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ဘူးလို႔လည္းေၿပာလို႔ရတယ္။ ညကေကာင္းေကာင္း အင္းအိပ္ေပ်ာ္တယ္ဘဲဆိုပါေတာ့ မနက္က်ေတာ့ ေစာေစာနိုးလာတယ္..။ မနက္(၇)နာရီကိုေစာတယ္လို႔ ေၿပာလို႔ရလား.. ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ေတာ့ ေစာပါတယ္။ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ၿပီး ၿပတင္းတံခါးကိုဖြင့္လို႔ ေကာင္းကင္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရင္ရက္ေတြအတိုင္းမေၿပာင္းလဲစြာ မွိဳင္းေမွာင္လို႔... ေလတစ္ခ်က္အတိုက္မွာေတာ့ ၿပတင္းေပါက္ကိုအၿမန္ပိတ္လိုက္ရတဲ့ အထိဘဲ။ လုပ္ေနက် ေလ့က်င့္ခန္းေလးေတြလုပ္ၿပီး နာရီၾကည့္ေတာ့ (၈)နာရီကို (၅)မိနစ္စြန္းေနၿပီ..။ ပိတ္ရက္တိုင္း အၿပင္မွာစားၿဖစ္တဲ့ကၽြန္ေတာ္ မနက္စာစားဖို႔ အကၤ်ီထူထူထပ္၀တ္ၿပီး အၿပင္ထြက္ခဲ့တယ္..။

လမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ လူေတြ႐ွင္းေနသလိုထင္ရေပမယ့္ လမ္းသြားလမ္းလာေတြက ဟိုဟိုဒီဒီသြားလာလ်က္.. စိတ္ထင္တာပဲၿဖစ္မွာပါ။ လမ္းထိပ္ကသတင္းစာဆိုင္ေလးမွာ မနက္ေစာေစာမို႔လူေတြအံုေနၿပီ.. ဆိုင္႐ွင္ အဖိုးၾကီးေတာ့ လူေတြဆီကပိုက္ဆံသိမ္းရတာနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္းအလုပ္႐ွဳပ္ေနၿပီေပါ့။ ဗို္က္ေတာ့နည္းနည္းဆာေနၿပီ အၿပန္က်မွဘဲ၀င္ေတာ့မယ္ေလ.. သတင္းစာေတာ့ခ်န္ထားေပးမွာပါ.. ။ ကၽြန္ေတာ္ေန႔တိုင္းသတင္းစာအလကားဖတ္ရတယ္ေလ.. ဘယ္သူ႐ွိမလဲ ဆိုင္႐ွင္အဖိုးၾကီး အလကားေပးတာေပါ့..။ အၿမဲၾကံဳတိုင္း သတိတရမုန္႔ေတြ၀ယ္သြားေပးသူနဲ႔ ေန႔စဥ္သတင္းစာေတြၿပန္ေပးသူနဲ႔ ေမတၱာေတြဖလွယ္ခဲ့တာ ႏွစ္ၾကာၿပီေလ။ ေၿပာရင္းဆိုရင္း သူကအတင္းလာေပးေနလို႔ တစ္ခါတည္းယူလိုက္ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္လမ္းေက်ာ္က ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးဆီဆက္ေလွ်ာက္လာၿဖစ္တယ္...။

အဲဒီဆိုင္ေလးက အၿပင္အဆင္သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ လမ္းမေဘးမွာ႐ွိတာေၾကာင့္ အၿမဲထိုင္ၿဖစ္တယ္ေလ။ လမ္းသြားလမ္းလာေတြကိုလည္း ေငးေမာရင္း ေကာ္ဖီေသာက္လို႔ရတယ္..။ အေဖ်ာ္ေကာင္းတဲ့ေကာ္ဖီေၾကာင့္ ထိုင္ၿဖစ္တာဆိုတာကိုေတာ့ ေၿပာၿပဖို႔မလိုေတာ့ပါဘူးေလ။ အိုး....ဆိုင္ေ႐ွ႔ေရာက္ေတာ့ လူေတြအမ်ားၾကီးပါဘဲလား.. လမ္းမေပၚမွာ မေတြ႔တဲ့သူေတြဒီေရာက္ေနသလားပဲ..။ အင္းေလ ေအးစိမ့္စိ္မ့္ နံနက္ခင္းမွာ ပူေႏြးေႏြးေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေတာ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာင့္တၾကမွာဘဲ..။ ကံေကာင္းစြာ ဆိုင္အၿပင္ဘက္လမ္းေထာင့္မွာ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္စားပြဲတစ္ခုလြတ္ေနေသးတယ္..။ ခပ္ၿမန္ၿမန္ဘဲ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႔ ေပါင္မုန္႔မီးကင္ႏွစ္ခ်ပ္ မွာလိုက္တယ္။

အစားစားေနရင္းနဲ႔ သတင္းစာကို ေကာက္လွန္မိတယ္.. အစားစားရင္း စာဖတ္တတ္တာလည္းအက်င့္တစ္ခုဘဲ။
ဒီရက္ပိုင္း မေတာ္တဆၿဖစ္မွဳေတြနဲ႔ သတင္းထူးေတြကလည္းအမ်ားသား..။ ဘယ္ေလာက္အာ႐ံုစိုက္မိေနလဲေတာ့မသိ.. အနားက စကားေၿပာသံၾကားမွဘဲ သတိ၀င္လာမိတယ္။ စကားသံ၀ဲ၀ဲနဲ႔ ဦးေလးအရြယ္လူၾကီးတစ္ေယာက္ပါ..။
“ခြင့္ၿပဳပါ.. ကၽြန္ေတာ္ဒီမွာထုိင္လို႔ရမလား”
ကၽြန္ေတာ့္စားပြဲမွာ ထိုင္ခံုတစ္လံုးလြတ္ေနေသးသည္။
“အိုး သိပ္ရတာေပါ့ ထိုင္ပါ”
“အတြင္းဘက္ေရာ အၿပင္မွာပါထိုင္ခံုေတြကၿပည့္ေနေတာ့ေလ.. ကံေကာင္းလို႔ ဒီမွာတစ္ခံုလြတ္ေနတာကို ေတြ႔တယ္”
ကၽြန္ေတာ္ အသာၿပံဳးၿပလိုက္သည္...။ ထိုလူ၏အၿပံဳးကို ၿမင္လိုက္ရေတာ့ အနွစ္ႏွစ္အလလ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ အရာတစ္ခုကို ၿပန္ေတြ႔လိုက္ရသလို ခံစားမိသည္။


ၾကာၾကာမေတြးၿဖစ္ ဖတ္လက္စ သတင္းစာကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး သတင္းေတြဖတ္မိသည္..။ တစ္မိနစ္ေလာက္ဘဲ ၾကာမည္.. ကၽြန္ေတာ့္ကိုစကားဆိုလာသည္..။
“သား သတင္းစာကိုေနာက္မွဖတ္ေလ ေကာ္ဖီနဲ႔ မုန္႔စားလိုက္အံုး ေအးကုန္ေတာ့မယ္”
သား ဟုေခၚလိုက္ပံုက ရင္းနွီးလြန္းလွၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲေႏြးေထြးလြန္းလွသလို။ ဒီလိုမ်ိဳး အေခၚခံရတာ တစ္သက္လံုး မၾကားဖူးေသးတာေၾကာင့္လည္းၿဖစ္ပါမည္။
“ဟုတ္ကဲ့ပါ.. ကၽြန္ေတာ္စားလိုက္ပါ့မယ္”
႐ိုေသေလးစားသမွဳႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္မနက္စာကို အၿပီးစားလိုက္သည္။
စားရင္းနွင့္ပင္ ထိုလူၾကီးႏွင့္ စကားလက္ဆံုက်မိသည္။ သူလည္းကၽြန္ေတာ့္လိုပင္ ဒီေကာ္ဖီဆိုင္ေလးမွာ မနက္တိုင္းလိုလို ထိုင္ၿဖစ္ေၾကာင္းေၿပာသည္.. ၿပီးေတာ့ အလုပ္အကိုင္ေတြအေၾကာင္းေပါ့..။ သူေၿပာမွ မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ေတာ့ ၿမင္ဖူးေနသလို..။ သူ႔မ်က္နွာမွာေတာ့ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းရိပ္ေတြထင္ေနသည္..။ ကၽြန္ေတာ္စကားစမိသည္..
“ခုတစ္ေလာ စိတ္ဖိစီးမွဳေတြမ်ားေနတယ္ထင္ရဲ႔ အဆင္မေၿပဘူးလား”
“အင္း ဆိုပါေတာ့”
“ကၽြန္ေတာ္မ်ား မွ်ေ၀ခံစားေပးႏိုင္ရင္ ေကာင္းမလားမသိဘူး.. ရင္ဖြင့္ခ်င္ ဖြင့္ေၿပာလိုက္ေပါ့ဗ်ာ... အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ သက္သာသြားမွာပါ”
ကၽြန္ေတာ္ေၿပာလိုက္ေတာ့မွ ထုိသူကစကားဆက္ေၿပာသည္..။
“အမွန္က ကၽြန္ေတာ္ေလ သားနဲ႔ဇနီးကို သိပ္သတိရတယ္... ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ဘဲ..”
“မိသားစုနဲ႔ ကြဲေနခဲ့တာနွစ္ေပါင္း နွစ္ဆယ့္ေၿခာက္နွစ္႐ွိၿပီ.. သိပ္ကိုသတိရတယ္” ဟုရီေ၀စြာေၿပာေလသည္။။
“သားေမြးၿပီး သိ္ပ္မၾကာဘူးေလ အိမ္ေထာင္ဘက္နဲ႔ ကြဲသြားခဲ့တယ္... သားကိုလည္း အေမနဲ႔သာထည့္လို္က္ရတာေပါ့” ..လို႔ ေၾကကြဲစြာေၿပာတယ္..။
“ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး ခင္ဗ်ာ”....
......
...

စကားေၿပာၾကရင္းမွ သိလာတာက အိမ္ေထာင္ကြဲၿပိဳရၿခင္းအေၾကာင္းရင္းဟာလည္း သူ႔အမွားေတြသာၿဖစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ပိုင္းၿပန္ေပါင္းစည္းဖို႔လည္း ၾကိဳးစားခဲ့ေၾကာင္းေတြေၿပာၿပသည္။
“တစ္ႏွစ္ေလာက္ အၾကာဇနီးသည္ဆီဆက္သြယ္ၾကည့္ေတာ့ အေတြ႔မခံဘူး.. သားအေၾကာင္းေမးေတာ့ သားေလး ဆံုးၿပီ ဦးေႏွာက္အေၿမွးေရာင္ေရာဂါနဲ႔တဲ့ေလ..”
“ခု႐ွိမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီကလူေလးအရြယ္နဲ႔ မတိ္မ္းမယိမ္းေပါ့”
“ကၽြန္ေတာ္တကယ္စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ”
“တကယ္မယံုႏိုင္ဘူးဗ်ာ သားအတြက္ဘာမွမလုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး..ေနာက္ဆံုး သားနာမည္ေလးနဲ႔ အမွတ္တရေက်ာက္တိုင္ေလးတစ္ခုကလြဲလို႔ေပါ့”
အင္း ဒီအေၾကာင္းေလးေတာ့ အိမ္ေရာက္မွအေမ့ကိုၿပန္ေၿပာရမယ္.. အေမ့ေတာ့ၾကားၿပီး စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မွာေသခ်ာတယ္..။ ခုမွစတင္ခင္မင္မိသူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ စကားေတြအမ်ားၾကီးဆက္ၿပီးေၿပာခဲ့ၾကတယ္...။ ကၽြန္ေတာ္အေၾကာင္းေမးေတာ့ သိပ္မ်ားမ်ားစားစား ၿပန္မေၿပာၿပၿဖစ္ခဲ့ဘူး..။ အေဖဆံုးသြားတာရယ္... အေမနဲ႔ အတူေနေနတာေတြမေၿပာၿဖစ္ပဲ ကၽြန္ေတာ္တက္ေနတဲ့ေက်ာင္းကအေၾကာင္းေတြရယ္... ကၽြန္ေတာ္ၿဖစ္ခ်င္တာေတြကိုပဲ မ်ားမ်ားေၿပာၿဖစ္ခဲ့တယ္။

“စကားေၿပာတာလည္း ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ.. ကၽြန္ေတာ္အလုပ္နည္းနည္း႐ွိလို႔ ခြင့္ၿပဳပါ..” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ႏွဳတ္ဆက္လိုက္ေတာ့......
“ေနာက္လည္း ဆံုၾကတာေပါ့”
“ႏွစ္သက္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ေန႔ရက္ေတြ ပိုင္ဆိုင္ပါေစ.” အၿပန္အလွန္ဆုေတာင္းေပးၾကသည္..။
အခ်ိန္ေတာ့နည္းနည္းေနာက္က်ေနၿပီ.. လမ္းအၿမန္ေလွ်ာက္ၿပီး သတင္းစာဆိုင္နားေရာက္မွ သတိရသည္...။ စကားေတြသာေၿပာၿဖစ္ၾကသည္ .. နာမည္ေမးဖို႔က်ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုးေမ့ေနခဲ့သည္..။ အင္းထားပါေတာ့ေလ.. ေနာက္လည္းေတြ႕ခ်င္မွေတြ႔မွာပါ... ....။ ထုိေန႔က ေကာင္းကင္သည္... ထူးဆန္းစြာအမွန္ပင္ၾကည္လင္သာယာခဲ့သည္.......။



လေတြၾကာသြားသည္....... ေမလထဲကတစ္ရက္ အေဖဆံုးတာႏွစ္ပတ္လည္မို႔ အေဖ့အုတ္ဂူေလး႐ွိရာ သခၤ် ိဳင္း ဆီတစ္ေယာက္တည္းေရာက္သြားသည္... အေမေတာ့မပါခဲ့ ..ဘယ္ေတာ့မွလည္းမပါခဲ့ပါ..။ အေဖ့အုတ္ဂူေလးကို သန္႔ရွင္းေပးၿပီး ပန္းစည္းေလးတင္ေပးလိုက္ေတာ့ လိပ္ၿပာၿဖဴေလးတစ္ေကာင္ ကို္ယ္ေပၚတစ္ခ်က္လာ၀ဲၿပီး အေနာက္ဘက္ကိုပ်ံသြားသည္.. ။ ပ်ံသြားရာလွည့္ၾကည့္မိေတာ့ လိပ္ၿပာကိုမၿမင္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကိုၿမင္သည္..ေကာ္ဖီဆိုင္ကလူပင္။ သူ႔သားဆီလာတာၿဖစ္မည္.. အၿဖဴေရာင္ပန္းစည္းတစ္စည္းကိုင္ကာ ၀မ္းနည္းေနပံုရသည္..။ ကၽြန္ေတာ္လက္ၿပမိေတာ့ ၿမင္သြားပံုရသည္ လက္ၿပန္ၿပသည္..။ သူ႔ဆီေလွ်ာက္သြားမိေတာ့ ပန္းစည္းေလးအသာခ်ကာ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ေလွ်ာက္လာၿပီး..
“အေဖ့ဆီလာတာထင္တယ္..”
“ဟုတ္ပါတယ္..” ကၽြန္ေတာ္ လက္အသာလႊဲၿပလိုက္သည္...။ အရိုအေသေပးဖို႔ၿဖစ္ဟန္တူသည္.. အေဖ့အုတ္ဂူဆီ သူေလွ်ာက္သြားသည္..။ အၿပန္အလွန္ဆိုသလို ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔သားေက်ာက္တိုင္ေလး႐ွိရာသြားၿပီး အရုိအေသေပးမိသည္..။ ကဗ်ည္းထိုးထားတာကို ဖတ္မိေတာ့ အေတြးေတြဆူေ၀သြားသည္...ရန္ခုန္ႏွဳန္းလည္းၿမန္လာသည္..။ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္သည္ ေက်ာက္တိုင္ေလးေပၚမွာ ရွင္းရွင္းေလးႏွင့္ ထင္းေနသည္..။ အံ့ၾသမွဳေတြ သိလိုစိတ္ေတြ ရင္မွာဗေလာင္ဆူေနၿပီ.........။ ေကာ္ဖီဆိုင္ကလူကိုလည္းၾကည့္မိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေငးေမာၾကည့္ေနသည္...။ ထို႔ေနာက္..
ထို႔ေနာက္..
....ထို႔ေနာက္..
ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ တင္းတင္းဖက္မိသည္.... ၂ မိနစ္ ၄ မိနစ္ ၅ မိနစ္ အခ်ိန္ေတြၾကာသြားသည္.. ခံစားမွဳတို႔ကၾကီးစိုးလာေတာ့ မ်က္ရည္တို႔သည္ စီးက်ေလၿပီ..အခ်ိန္အပိုင္းအၿခားတို႔ လြင့္စင္ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ၿပီ........။ ထုိရက္က တိမ္အေမွာင္ေတြဖံုးေနခဲ့ေသာ ေကာင္းကင္သည္.... အမွန္တကယ္ပင္ၾကည္လင္ၿပာစင္ခဲ့သည္.............................။