အမွတ္တရေမြးေန႔

အခုတေလာခဏခဏေၿပာၿဖစ္တဲ့စကားက "အခ်ိန္ေတြကုန္တာသိပ္ၿမန္တယ္" ဆိုတဲ့စကားပဲ..။ ဟုတ္တယ္..အခ်ိန္ေတြကုန္တာသိပ္ၿမန္တယ္..။ အခ်ိန္ကုန္တာနဲ႔အမွ်အသက္လည္းၾကီးလာတယ္.. ထိပ္စီးတစ္ခုကိုေက်ာ္ၿပီးလို႔ ဒီေန႔မွာ ေနာက္တစ္ႏွစ္ၿပည့္ၿပန္ၿပီ..။ ဒီကေန႔ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔ေပါ့..။

အရင္နွစ္ေတြတုန္းကေမြးေန႔ေရာက္တိုင္းထူးထူးၿခားၿခားမခံစားမိေပမယ့္..အသက္ၾကီးလာတာနဲ႔အမွ်ေတာ့ မိဘေက်းဇူးဘယ္ေလာက္ၾကီးမားတယ္ဆိုတာခံစားမိလာတာပဲ..။ ေမြးေန႔ရယ္မဟုတ္ပါဘူး... အေမနဲ႔အေဖ့အေၾကာင္းေတြေတြးလိုက္မိတိုင္း..ေက်းဇူးတရားေတြဆပ္လို႔မကုန္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ရင္ထဲလွိဳက္လွိဳက္လွဲလွဲခံစားမိတာပါဘဲ..။ အခုေန ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာေတြကိုၿပန္ေအာက္ေမ့ေတာ့..ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာေႏြးေထြးလို႔ မ်က္ရည္ေတာင္၀ဲမိတယ္..။

မွတ္မိသေလာက္ေၿပာၿပရင္... (၆)နွစ္ၿပည့္ေမြးေန႔မွာအမ်ိဳးေတြကိုဖိတ္ၿပီး အေမကဟမ္ဘာဂါလုပ္ေကၽြးတယ္..။ ေပါင္မုန္႔ၾကားထဲ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေဆာ့စ္ပဲထည့္ၿပီးစားဖူးတာမွတ္မိေနသလိုဘဲ..။ အဲဒီအရြယ္တုန္းက အစားအေသာက္ဂ်ီးမ်ားတာေတာ့ေသခ်ာတယ္.. အသားလည္းမစားအရြက္လည္းမစား..။ (သတိ ရြံတတ္သူမ်ားစာတစ္ေၾကာင္းေက်ာ္ဖတ္ရန္) ေနာက္တနွစ္က် ရွမ္းေခါက္ဆြဲလုပ္ေကၽြးေတာ့ အ၀အၿပဲစားၿပီးညဘက္အိပ္ယာထဲမွာ အကုန္ၿပန္အန္ထြက္တာကိုလည္း ရွမ္းေခါက္ဆြဲစားတိုင္းသတိရမိတယ္..။ ကိတ္မုန္႔ကိုလည္း ဖေယာင္းတိုင္းအခါခါမွဳတ္လို႔ ခရင္မ္ေတြခ်ည္းပဲလည္း ကေလာ္စားဖူးတယ္..။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခုေသာေမြးေန႔တုန္းက...ဘယ္ကရလာမွန္းမသိတဲ့... ခေမာက္ေဆာင္းထားတဲ့ပုတ္သင္ညိဳအကၤ်ီကို(အဲဒီပုတ္သင္ညိဳ ခေမာက္ေဆာင္းလားေတာ့မေသခ်ာဘူး..ေဆာင္းတယ္လို႔ထင္တာဘဲ) လက္ေဆာင္လာေပးတဲ့ ၾကီးေတာ္တစ္ေယာက္ကိုလည္း စိတ္ဆိုးဘူးတယ္...။ အမွတ္အရဆံုးကေတာ့ ဆယ္တန္းေၿဖၿပီးတဲ့နွစ္ ကန္ေတာ္ေလးဘိုးဘြားရိပ္သာမွာ သြားလွဴၿဖစ္တာကိုဘဲ..။ တစ္ေဆာင္ၿပီး ေနာက္တစ္ေဆာင္လိုက္ၾကည့္ေတာ့ အဘိုးအဘြားေတြက ဆုေတာင္းေပးၾကတယ္....သူတို႔ရဲ႔ဆုေတာင္းသံေတြၾကားမွာတင္ လူကၾကက္သီးေတြထၿပီး မ်က္ရည္ေတြ၀ဲလို႔..။ အဘိုးအဘြားေတြကိုသိပ္သနားတတ္ပါတယ္... အဲဒီလိုေပးလွဴရတာကိုဘဲ ၿပီးၿပည့္စံုတယ္လို႔ခံစားမိေတာ့တယ္..။

ေနာက္ေမြးေန႔ေတြလည္း ၾကံဳခ်င္လည္းၾကံဳရမယ္..ဘယ္အရာမွမေသခ်ာဘူး..။ ေမြးေန႔ေတြကို မွတ္တမ္းတစ္ခုအၿဖစ္နဲ႔သာ အမွတ္တရက်န္ရစ္ေစခ်င္တယ္...။ ဒီနွစ္ေမြးေန႔မွာေတာ့ မၿပည့္လဲေတာင္းခ်င္တဲ့ဆုေတာင္းေတာ့ရွိတယ္..။ ဘ၀မွာေပ်ာ္ရႊင္ေအးခ်မ္းဖို႔...။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဒါဟာအေရးအၾကီးဆံုးလို႔သာထင္မိေတာ့တယ္...။

အတိတ္ကၿမိဳ႔

ေမ့ေလာက္ၿပီဆိုသည့္အခ်ိန္ေရာက္ကာမွ ခပ္ေရးေရးအရိပ္ထင္လာသည့္အတိတ္ေတြသည္ ကၽြန္ေတာ့္အားတိတ္တဆိတ္ ၿပဳစားလို႔ေနသည္..။ မခံစားႏိုင္ေတာ့သည့္အဆံုး...အလြမ္းေတြေထြးပိုက္ထားသည့္ကၽြန္ေတာ့္အသည္းနွလံုး ခပ္တိုးတိုးေလးစတင္ငိုေၾကြးပါေတာ့သည္...။

ညေနခင္းတိမ္ေရာင္ေတာက္ေတာက္ေတြေအာက္က ကၽြန္ေတာ့္ၿမိဳ႔ကေလးသည္ေႏြဦးပန္းပြင့္ေလးေတြႏွင့္အတူ ခ်စ္စဖြယ္ၿဖစ္ေနတတ္သည္..။ ကုန္းတက္ကုန္းဆင္းလမ္းေတြမွာ အခုလိုအခ်ိန္မွာေတာ့ စိန္ပန္းၿပာတို႔ ဒ႑ာရီဆန္ဆန္ ေၾကြက်ေနဦးမွာပါ..။ ေတာင္ေတြကာရံထားတဲ့ၿမိဳ႔လို႔ ထပ္ၿပီးမတင္စားခ်င္ေတာ့ပါ.... ၿမဴေတြဆိုင္းေနတဲ့ေတာင္တန္းေတြ ၿမင္တိုင္း သတိရမွဳေတြၿပိဳက်တာ ခဏခဏရယ္ပါ..။

အခ်ိန္ေတြဟာလွည့္စားတတ္သာလား ကၽြန္ေတာ္မေၿပာတတ္ပါ... ဒါေပမယ့္ တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ ေန႔ရက္ေတြဟာသိပ္ရွည္ၾကာလြန္းတာပါ...။ ၿမိဳ႔အတက္ ေတာင္ခါးပန္းမွာေတာ့ စြယ္ေတာ္ၿဖဴၿဖဴေတြက ႏူးညံံ့စြာၿပံဳးၿပလို႔ေနဆဲ....  စြယ္ေတာ္ေတြေလာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ မၿဖဴစင္ႏိုင္တာေတာ့ ကိုယ္တိုင္သာအသိဆံုးၿဖစ္မယ္...။ ၿမိဳ႔အစြန္ ေတာင္ကမ္းပါးယံကေန လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ရင္ ေတာင္ေအာက္ကလြင္ၿပင္က်ယ္ၾကီးကိုသာမက ဟိုးအေ၀းကေတာင္ေတြကိုပါ မွဳန္ပ်ပ်ၿမင္ရတာပါ...။ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု  အေ၀းကၿမင္ရတဲ့ေတာင္ေတြရဲ႔အေရာင္ေတြကို ၿငင္းခံုခဲ့ဖူးေပမယ့္ ...... အခုခ်ိန္မွာ ငါတို႔နွလံုးသားမွာအေရာင္ေတြစံုေနၿပီဆိုတာကို ၿငင္းခံုဖို႔ခြန္အားရွိပါ့ဦးမလား...။

မိုးေတြသည္းသည္းမည္းမည္းရြာသြန္းၿပီဆိုရင္ေတာ့...ေတာင္ခိုးေတြနဲ႔အတူ တစ္ၿမိဳ႔လံုးသိပ္သည္းေအးခဲသြားၿမဲပါ...။ မိုးစက္ေတြထဲေၿပးလႊားေဆာ့ကစားခ်င္ခဲ့ေပမယ့္လဲ...ေအးလြန္းလွတဲ့မိုးေရေတြေၾကာင့္...အိမ္ရဲ႔တံစက္ၿမိတ္ေအာက္ကေငးေမာရတာကိုဘဲ ကၽြန္ေတာ္က်င့္သားရလို႔ေနပါၿပီ..။ မိုးေအးေအးမွာ မီးဖိုနံေဘးခပ္တိုးတိုး၀င္ထိုင္လို႔ မိသားစု၀ိုင္းဖြဲ႔စကားေၿပာခဲ့ၾကတာေတြလည္း မေမ့နိုင္တဲ့အတိတ္ေတြပါ...။

ၿမိဳ႔ကေလးရဲ႔ ေႏြရာသီေတြကိုအစဥ္တစိုက္ခ်စ္တတ္ခဲ့ေပမယ့္...တစ္ခုေသာေႏြမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုငိုေၾကြးေစမယ့္လို႔ေတာ့ ဘယ္အခါကမွမထင္ထားမိခဲ့တာ အမွန္ပါ..။ အရင္အခ်ိန္ေတြကေႏြးေထြးခဲ့ေပမယ့္...ဒီနွစ္မွာေႏြဟာ ေဆးရံုရဲ႔ေဆးနံ႔ေတြေအာက္မွာ ေအးခဲေနခဲ့ၿပီ...။ အေကာင္းဆံုးေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ထားေပမယ့္ အဆိုးဆံုးေတြကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ေတာ့ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခံနိုင္ရည္မေလာက္ငခဲ့ဘူး....။ ဒီလိုနဲ႔ ေႏြရာသီဟာတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့တယ္...။

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳ၊၀မ္းနည္းမွဳ၊၀မ္းသာမွဳ၊လြမ္းဆြတ္မွဳတို႔သည္...ၿမိဳ႔ကေလးရဲ႔ရင္ခြင္မွာပင္ ကိန္းေအာင္းေပ်ာ္၀င္က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္..။ ၿမိဳ႔ကေလးကိုၿပန္ေရာက္တိုင္းလည္း ၀မ္းနည္းမွဳ၊ စာနာမွဳ၊ ကရုဏာသက္မွဳေတြ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အိတ္ႏွင့္အၿပည့္.. ၿမိဳ႔ကေလးကေတာ့ စြဲလန္းႏွစ္သက္ဖြယ္ေကာင္းဆဲ...။ ေဆာင္းေအးေအးမွာ ခ်ယ္ရီပန္းေတြေ၀သလို...ေႏြမွာေတာ့ စိန္ပန္းၿပာတို႔ေၾကြေနဆဲ..။

ငါးနွစ္ဆိုေသာအခ်ိန္ေတြသည္ ကၽြန္ေတာ့္အားအတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ခံႏိုင္ရည္ရွိေစလိမ့္မည္ဟုယံုၾကည္မိပါသည္...။
အခုေတာ့ ၿမိဳ႔ကေလးသို႔ၿပန္ေရာက္ဖို႔သာ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေစာလို႔ေနမိပါေတာ့သည္...။

(၅ ရက္ေန႔ကအေဖဆံုးတာ ၈ႏွစ္ၿပည့္ပါၿပီ.. အေဖ့ဇာတိေတာင္ၾကီးၿမိဳ႔နဲ႔ အေဖ့ကိုသတိရတမ္းတလြမ္းဆြတ္စြာနဲ႔ဒီစာေလးကိုေရးပါတယ္..)