တိမ္ေတြေၿပာမဲ့ ညေန

တၿဖည္းၿဖည္း ေလွ်ာက္ရင္းနွင့္ပင္ ေမာဟိုက္လာတာေၾကာင့္ ခဏရပ္လို႔နားခ်င္စိတ္ၿဖစ္ေပၚလာသည္ ။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ နီးသည္ေတာ့မွ ကံေကာင္းသည္လို႔ေၿပာရမလား.... ခပ္လမ္းလမ္းက သစ္ပင္ေအာက္မွာ လူတစ္ေယာက္ထိုင္စာေက်ာက္တံုးတစ္တံုးကို ေတြ႔သည္။ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးလည္း အထိုးအၾကိတ္ ၊ အရုိက္အႏွက္ ခံရထားေသာ ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ နာက်င္ကိုက္ခဲလို႔ေနသည္...ၾကမ္းတမ္းေသာလမ္းခရီးေၾကာင့္လည္း ပိုပင္ပန္းလို႔ေနသည္..။ လက္ႏွစ္ဘက္ကိုသာ ၾကိဳးတုပ္ထားလို႔ေတာ္ေတာ့သည္... တစ္ကိုယ္လံုးကိုမ်ား တုပ္ထားလိုက္ရင္ၿဖင့္ ဒီေလာက္ေ၀းေ၀းကိုေတာင္ မေရာက္ဘူးဆိုတာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သာ အသိဆံုးၿဖစ္သည္..။ ေရွ႔ႏွင့္ ေဘးႏွစ္ဘက္က လိုက္ပါလာသူေတြကိုၾကည့္ေတာ့ .. အနည္းငယ္ေတာ့ ေခၽြးစို႔ေနပံုရသည္...။ အေၿခအေနကို ၾကည့္ၿပီး ခဏနားခြင့္ရဖို႔ေတာ့ ေတာင္းဆိုရမည္ၿဖစ္သည္...။

“ကၽြန္ေတာ္ ခဏေလာက္နားပါရေစလားဗ်ာ..”

“ဘာလဲ မင္းက အခ်ိန္ဆြဲခ်င္လို႔လား... ဒီလိုလာလုပ္လို႔ေတာ့မရဘူး..”

“တကယ္ပါဗ်ာ.. ခဏေလးပါ”

“သူ႔ကို ၾကည့္ရတာ တကယ္ပင္ပန္းေနပံုဘဲ .. ခဏေလာက္ေပးနားလိုက္ပါ.. ေတာ္ၾကာလဲသြားမွၿဖင့္ ပိုၾကန္႔ၾကာေနဦးမယ္..”

ခဏတာနားခြင့္ရေတာ့ အေမာေတြေၿပသြားသလို ခံစားရသည္...။ တသုန္သုန္တိုက္ခတ္လာတဲ့ ေလၿပည္ေအးေလးနဲ႔ အရိပ္ေပးတဲ့သစ္ပင္ေလး.. ေက်ာက္တံုးေလး႐ွိေနတာကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ရဦးမယ္..။ အေ၀းက မွဳိင္းညိဳ႔ေနတဲ့ ေတာင္တန္းေတြနဲ႔ သစ္ေတာေတြၾကည့္ရင္း ရင္ထဲမွာ အလြမ္းေတြၿပည့္လာသလို.....။ သာယာလွပေသာ ပတ္၀န္းက်င္သည္ ပုဇြန္ဆီေရာင္သမ္းေသာ ေနေရာင္ေအာက္မွာအေရာင္ေတာက္ေနသည္...။ တိမ္တိုက္တို႔သည္ အေရာင္အေသြးစံုလင္စြာ ေရြ႔ေမ်ာၾကသည္..။ ေလတိုက္ရင္းႏွင့္ပင္ လိပ္ၿပာအၿဖဴေရာင္ေလးတစ္ေကာင္ ပါလာသည္... အနားေရာက္ေတာ့ ေ၀့၀ိုက္ပ်ံသန္းလို႔ေနသည္..။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ လိပ္ၿပာေလးလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပ်ံသန္းခြင့္ရခ်င္မိသည္...။


အနားမွာ ပါလာသူေတြေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ စကားေၿပာေနၾကသည္...။ လိပ္ၿပာေလးက သြားေတာ့မည္ဟု ႏွဳတ္ဆက္သေယာက္ ပခံုးမွာလာနားၿပီး အေနာက္ဘက္သို႔ပ်ံသြားသည္..။ လိပ္ၿပာပ်ံသြားရာလိုက္ၾကည့္ရင္း ေခါင္းလွည့္လိုက္ေတာ့ ပခံုးရင္းကဒဏ္ရာက ဆစ္ကနဲ နာက်င္သြားသည္..။ ၾကည္ႏူးေနေသာစိတ္တို႔သည္... တစ္မဟုတ္ခ်င္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္..။ မၾကာမီ အေမွာင္ထုသည္ တစထက္တစၾကီးစိုးလာေပေတာ့မည္..။

“ေဟ့ သြားရေအာင္ တုိ႔ေနမ၀င္မီေရာက္မွၿဖစ္မွာ...”

လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ၿမင္ၿမင္သမွ် အရာအားလံုးတို႔သည္လြမ္းစရာ အတိၿဖစ္ေနသည္.... မရမ္းေရာင္တိမ္တိုက္ေတြ..၊ အိပ္တန္းၿပန္ငွက္ေတြ...။ ခံစားမွဳတို႔ၿပည့္လွ်ံလာေသာ္လည္း စကားလံုးတို႔သည္ ႏွဳတ္ခမ္းထက္တြင္သာ အသံမဲ႔ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္..။

“ကဲ ကိုယ္တို႔လုပ္စရာ႐ွိတာကိုေတာ့ လုပ္ရမွာပဲ... မပူပါနဲ႔ အၿမန္ဆံုးနဲ႔ၿပီးဆံုးသြားမွာပါ..”

အၿမန္ဆံုးတဲ့..ဘယ္ေလာက္ၿမန္ၿမန္လဲ.. တစ္မိနစ္လား.. တစ္စကၠန္႔လား... အို..စကၠန္႔၀က္ေတာင္မၾကာေအာင္ ၿမန္ႏိုင္သမွ်ၿမန္ၿမန္လုပ္ေပးပါ...ကၽြန္ေတာ္လူ႔ေလာကၾကီးကိုစိတ္ကုန္လြန္းလို႔ပါ.... ခုခ်က္ခ်င္းထြက္ခြာပါရေစ..။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အၿပစ္မ႐ွိဘူးဆိုတာ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္လည္းသိတယ္.. စြပ္စြဲခံရတယ္ဆိုတာ ေမႊးပ်ံ႔တဲ့ပန္းခင္းေလး.. စိမ္းေမွာင္တဲ့ေတာအုပ္ကေလး.. ေအးခ်မ္းတဲ့စမ္းေခ်ာင္းေလး.... အၿဖဴေရာင္တိမ္တိုက္ေတြ... အို..ကုန္ကုန္႐ွိ ေတာေတာင္ေရေၿမအားလံုးသိတယ္......။ ကၽြန္ေတာ္ၿဖဴစင္ေၾကာင္း..... သူတို႔ေၿပာၾကတာကို သင့္ႏွလံုးသားနဲ႔နားေထာင္ရင္ တိုးတိုးၾကားလိမ့္မယ္........။

မ်က္လံုးေတြမွိတ္ထားလိုက္ေတာ့...စိတ္တည္ၿငိမ္မွဳရလာသည္..... ေလၿပည္တို႔ နားကိုတၿဖည္းၿဖည္းတိုးေနသည္..။ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ဆိုင္ဖို႔အသင့္ၿဖစ္ၿပီ...။ “ေခ်ာက္” ဟူေသာအသံတစ္ခ်က္သာၾကားၿပီးေနာက္ ဘာဆိုဘာမွမၾကားရေတာ့...။ ကၽြန္ေတာ္ ေအးခ်မ္းလြတ္လပ္မွဳကိုခံစားရသည္.. အားလံုးေပါ့ပါးေနသည္............ ခဏအၾကာ ဘာဆိုဘာမွမသိေတာ့ ဘာဆုိဘာမွ မ႐ွိေတာ့.. ကၽြန္ေတာ္တကယ္လြတ္ေၿမာက္ခဲ့ၿပီ..............။


p.s(ေနာက္တင္မည့္ပို႔စ္ - အစားအေသာက္)