အိ္မ္အၿပန္

ေအးစက္စက္ ခံစားမွဳေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္ရာမွႏိုးလာသည္..။ ကားေပၚကလူေတြကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အိပ္ေနၾကသည္..။ အခ်ိန္ၾကည့္မိေတာ့ နံနက္(၂)နာရီ.. နက္ေမွာင္ေနေသာ သစ္ပင္တို႔ႏွင့္ ေတာင္ကုန္းေတာင္တန္းတုိ႔က ၿပတင္းမွန္အၿပင္ဘက္တြင္ ၿငိမ္သက္စြာအိပ္ေမာက်ေနၾကသည္။ ကားသည္ ေတာင္ကုန္းေတြၾကားတရိပ္ရိပ္ေၿပးေနသည္.. ေၿမၿပန္႔မဟုတ္ေတာ့သည္မို႔ ၿပင္းထန္တဲ့ အေအးဓာတ္က ကားအတြင္းသို႔ပင္စိမ္႔၀င္လာေလၿပီ။

ဂ်ာကင္အေႏြးထည္ ဇစ္ကို အဆံုးထိၿမွင့္တင္လိုက္ေတာ့ မွနည္းနည္း ေနသာထိုင္သာ႐ွိသြားသလို..။ ဒီလို ေအးတဲ့ရာသီဥတုနဲ႔ ေ၀းကြာေနခဲ့တာ မမွားဘူးဆိုရင္ ဆယ္စုႏွစ္တစ္၀က္ေတာ့ ၿပည့္ခဲ့ၿပီ။ ေတာင္ေပၚလမ္း ကေရာ အရင္လိုဘဲ လွိဳက္လွိဳက္လွဲလွဲၾကိဳေနအံုးမွာလား.. သိလိုမွဳေတြကၿပင္းၿပလ်က္။ အိပ္ခ်င္စိတ္လည္းမ႐ွိေတာ့ အိတ္ထဲက သီခ်င္းနားေထာင္စက္ကေလးကိုထုတ္ၿပီး. သီခ်င္းနားေထာင္ၿဖစ္သည္။
သီခ်င္းသံက ၾကည္လင္စြာ စီးေမ်ာလာသည္..................

“ေတာင္ေပၚလမ္းအတိုင္းေကြ႔ကာ ၀ိုက္ကာ xxx.... ကိုယ္ေနတဲ့ ေမြးရပ္ၿမိဳ႔ေလးဆီဦးတည္ေန..... xxx........အခ်ိန္အၾကာၾကီးခြဲၿပီး........xxx”

အိမ္ကိုသာ အၿမန္ၿပန္ေရာက္လိုစိတ္က တားမရ ဆီးမရ လွ်ံက်လာသည္.... နာရီပိုင္းသာလိုေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ကာလကိုပင္ မေစာင့္စားနိုင္ေတာ့..။ သက္ၿပင္းတစ္ခ်က္ခ်မိေတာ့ ေအးစက္တဲ့ေလတစ္ခ်ိဳ႔ လက္ေခ်ာင္းေတြဆီ ရိုက္ခတ္သြားသည္။

အၿပင္ဘက္ၾကည့္ေတာ့ ၿပာနက္နက္ကတၱီပါေကာင္းကင္မွာ ခပ္စိပ္စိပ္ၾကယ္တို႔က အေရာင္ေတာက္လ်က္...။ ၾကယ္ေရာင္ေတြေအာက္ ထင္း႐ွဳးေတာအုပ္တို႔က ၿငိမ္သက္စြာ ၀ပ္ဆင္းလို႔။ ၿမင္ကြင္းသ႐ုပ္တို႔ က အံု႔မွိဳင္းေနတဲ့ သတိရမွဳေတြကို ခပ္သည္းသည္းရြာက်သြားေစတယ္..။ ခပ္ေရးေရးအတိတ္တို႔က နာက်င္ေနေသာနွလံုးသား၀ယ္ တဆစ္ဆစ္ကိုက္ခဲလာသည္။
“သား .. သားၿပန္လာခ်ိန္ကို မင္းအေမနဲ႔အတူေစာင့္ေနမယ္”
“အဖြားကို ၿပန္လာေတြ႔အံုးေနာ္.. ငါ့ေၿမး”
“သူငယ္ခ်င္း မင္းၿပန္လာမယ္လို႔ ငါယံုတယ္”
“ၿပန္လာခ်ိန္အထိ ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္..”
ပဲ့တင္သံတို႔က သီခ်င္းသံကိုပင္ ဖံုးလႊမ္းသြားေလာက္ေအာင္ပင္ ထပ္ခါထပ္ခါ......။ သီခ်င္းသံကို အနည္းငယ္ၿမင့္လိုက္သည္..... အာ႐ံုေၿပာင္းသြားေစႏိုင္ေအာင္လို႔........။ သီခ်င္းသံက ခပ္ေအးေအးေလး

“ဒီေတာင္ကိုေက်ာ္ကာ ၿဖတ္သြားေလေသာငွက္ငယ္ရယ္.............xxxx....
ခင္တြယ္စရာဆိုလဲ တို႔႐ိုးရာအမ်ိဳး႐ွိလ်က္နဲ႔ .... xxx........ၿပန္လာပါ႐ွမ္းေတာင္တန္းဆီကိုကြယ္...xxx....”



ကားအတူစီးလာတဲ့ ခရီးသည္ေတြကေတာ့ အိပ္ေမာက်ေနေလရဲ႔.....။ ကားမီးေရာင္ေအာက္မွာ မိုင္တိုင္ ၿဖဴၿဖဴမ်ားက တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ႏွဳတ္ဆက္က်န္ရစ္သည္...။ အေတြးေတြေၾကာင့္ သူမ်က္လံုးမ်ားသည္... မွဳန္မွိဳင္းေနသေယာင္....။ ကားသည္... နက္ေမွာင္ေမွာင္ေတာင္ကုန္းေတာင္တန္းေတြ ကိုၿဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့သည္..။ အခ်ိန္အားၿဖင့္ ၆ နာရီထိုးလုၿပီ... ေနၿခည္အလင္းသည္... တိမ္တိုက္ေတြၾကားမွာ ၿဖာဆင္းလာသည္......။ ထင္း႐ွဴးေတာတို႔သည္... ေနေရာင္ႏွင့္အတူ အစိမ္းရင့္ေရာင္ေတာက္၍ ႏိုးထလာေလသည္..။ ေတာင္ေတြဆီမွာ ရစ္သိုင္းေနၾကေသာ ၿမဴႏွင္းေတြကိုေတာ့ သူတမ္းတစြာ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္မိသည္...။

သူတစ္ခါက ရင္းနွီးဖူးခဲ့ေသာ ၿမိဳ႔ငယ္ေလးတစ္ခုဆီကားၿဖတ္သြားသည္..။ ၿမိဳ႔လယ္ကေစတီ၊ ေစ်း နွင့္ ေက်ာင္း အားလံုးမေၿပာင္းလဲေသး.. အတိတ္ကာလတစ္ခုဆီ ၿပန္ေရာက္သြားသလိုပင္...။ ၾကည့္ရင္ ၾကည့္ရင္းပင္ ၿမိဳ႔ကေလးသည္ ၿငိမ္သက္၀ပ္စင္းစြာက်န္ခဲ့သည္.......။ ကားတစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ ခ်ယ္ရီေတြေတာ့ ဖူးပြင့္ေနၿပီ...... သူေတာင့္တခဲ့ေသာ ခ်ယ္ရီၿမိဳ႔မွာေရာ ဖူးပြင့္ေနၿပီလား......။

ေၿမနီနီေတာင္ကုန္းေတြ ၊ မွိဳင္းညိဳ႔ေနတဲ့ထင္း႐ူးေတာအုပ္ေတြ.. အားလံုးၿဖတ္ေက်ာ္ၿပီးေနာက္.. သူခ်စ္ေသာၿမိဳ႔သည္ ခ်ယ္ရီတို႔ၿဖင့္ သူ႔ကိုၾကိဳဆိုေနေလၿပီ......။ အဲသည္မွာ သူခ်စ္သည့္ ေခါင္မိုးနီနီအိမ္ေလးေတြ၊ ခ်ယ္ရီေတြ၊ ေႏြးေထြးတဲ႔ ေတာင္ေပၚသားေတြ ၊ ထင္း႐ူးေတာစပ္က လမ္းကေလးေတြ ... ၿပီးေတာ့ ခ်စ္တဲ့..သူငယ္ခ်င္းေတြ... ခ်စ္တဲ့..အိမ္ကေလး.. ခ်စ္တဲ႔...မိသားစု.. ခ်စ္တဲ့...ေမေမ.. ၿပီးေတာ့ သူခ်စ္တဲ့ ခ်စ္တဲ့..ခ်စ္တဲ့........................................................